Το βρήκε κάπου ο Δημήτρης και ιδού!
Ακόμη παίζει αυτό το παραμύθι στα μυαλά κάμποσων ιθαγενών αυτού του τόπου! Δεν ξέρω τι περιμένουν και δεν έχουν ανάψει ακόμη τη φωτιά για να τους κάψουν...
Πού να ξέρουν οι καημένοι γιατί ονομάστηκε η πλατεία Κλαυθμώνος...
Πού να ξέρουν οι δύσμοιροι ότι όταν έπαιρναν κάποιον μισθό σχετικά καλό (για την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων μιλάω, όχι για τις εξαιρέσεις γιατί ας μην μιλήσουμε για τις εξαιρέσεις του ιδιωτικού τομέα ή για κάποιους εμποροβιοτέχνες και τους συμπαθέστατους ελεύθερους επαγγελματίες που σε χρέωναν για μια αλλαγή βρύσης 50 και 60 ευρώ και χωρίς απόδειξη, περικαλώ!...) όλο και κάποιο μαγαζάκι επισκέπτονταν και έβγαινε το μεροκάματο και για τους υπαλλήλους αυτών των μαγαζιών και το κέρδος του ιδιοκτήτη. (Οι παχυλόμισθοι δεν κάνουν τα ψώνια τους εν Ελλάδι, αγαπητοί ιθαγενείς!)
Στις απεργιακές κινητοποιήσεις για να υπάρξει κάτι καλύτερο, οι δημόσιοι υπάλληλοι (και του ευρύτερου τομέα) ήταν που κατέβαζαν τα ρολά. Και αυτοί που τα ρολά τα κατέβαζαν οι ιδιοκτήτες, παίρνανε τη μπάζα τους και την κάνανε γι' άλλους τόπους.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έπαιρναν τα μεροκάματά τους όταν απεργούσαν αλλά δεν είχαν την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης όπως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα!!! Γι' αυτό και τα ποσοστά των απεργιών τους ήταν μεγάλα. (Μην κοιτάτε τώρα, που η ηγεσία των Ομοσπονδιών τους κάνει 24ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων!)
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι
τους είναι αυτοί που πληρώνουν τον φόρο και τις ασφαλιστικές
υποχρεώσεις που τους αναλογούν προκαταβολικά.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πληρώνουν τον φόρο και τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις αλλά πολλές φορές δεν καταφέρνουν να φύγουν από την τσέπη που τα παρακράτησε (του αφεντικού) για να φτάσουν ως τα ασφαλιστικά τους ταμεία.
Αυτά τα ταμεία που τώρα δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν αυτά που παρακρατούσαν για δεκαετίες από τους εργαζόμενους!
Ας μην αναφερθώ τώρα στα ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων που βάλανε μέσα τους δικαστικούς και τους κληρικούς, οι οποίοι πήραν τις συντάξεις τους και τα εφάπαξ τους χωρίς να έχουν πληρώσει δεκάρα τσακιστή σ' αυτά τα ταμεία....
Αλλά το καλύτερο το έχω για το τέλος:
Μετά τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ταξιτζήδες, τους πολύτεκνους, έρχεται η σειρά των υπολοίπων:
Οι αγρότες; τα παπαγαλάκια το σέρνουν το γαϊτανάκι: τόσες επιδοτήσεις παίρνανε και τις έτρωγαν στον τζόγο, τις αλλοδαπές στα μπαρ, στα πανάκριβα αυτοκίνητα...
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, που δεν δούλευαν με ζέση για να αυξήσουν τα έσοδα του αφεντικού τους μπας και φιλοτιμηθεί να πληρώσει τις οφειλές του στα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία...
Οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που απομυζούσαν τον κάθε φτωχό μεροκαματιάρη με υπέρογκα ενοίκια και κάνανε και τσιριμόνιες αν ζήταγες να αναγράφεται στην απόδειξη όλο το ποσό του ενοικίου...
Για όλους έχει ο μπαξές, ο καθένας με τη σειρά του, αγαπητοί...
Έτσι καταφέρνουν να διατηρούν τα πλούτη τους αδελφωμένα τα καθάρματα του πλανήτη:
Με το διαίρει και βασίλευε, έχουν καταφέρει να πεθαίνει ένα παιδί κάθε 30 δευτερόλεπτα από την πείνα σ' αυτόν τον πλανήτη (λίγο παραδίπλα μας, εκεί κοντά στην Κρήτη είναι δεν είναι στο φεγγάρι) κι εμείς να παραγγέλνουμε ντελίβερι και να ταίζουμε το καμάρι μας κρουασάν...
Αλλά βρε αδελφέ, τι μας ένοιαζε και τι μας νοιάζει; Δεν είμαστε ούτε καν στην ίδια ήπειρο...
Τι κρίμα που κωφεύαμε και κλείναμε τα μάτια σ' αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες που εξανάγκαζαν να ζουν οι ιθαγενείς πλούσιων τόπων οι κάθε λογής "πολιτισμένοι" κατακτητές...
Τι κρίμα, θα λένε και για μας κάποιοι άλλοι μετά από χρόνια... όταν θα έρχεται και η δική τους η σειρά.
Γιατί όπου νάναι με την εθελοτυφλία μας, το σύνδρομο "από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί" και το άλλο καταπληκτικό σύνδρομο ενοχής (ε, εντάξει ξημεροβραδιάστηκα στο γραφείο του βουλευτή, φίλησα κατουρημένες ποδιές κι έβαλα το παιδάκι μου/αδελφό-η μου στο δημόσιο) προφανώς θα βρεθούμε σε ανάλογες καταστάσεις...
Όμως, μην ανησυχείτε, τουλάχιστον τα αποκαΐδια από τις φωτιές που θα έχουν κάψει τις "αντίθετες" ομάδες πληθυσμού, θα μας ζεσταίνουν όταν θα βρισκόμαστε καθισμένοι ολόγυρα ενώ το στομάχι μας θα γουργουρίζει...
Και δεν θα έχουμε καταλάβει ότι κι εμείς σε μια απ' αυτές τις φωτιές θα καιγόμαστε αλλά θα έχουμε κλειστά τα μάτια και τις αισθήσεις μας για να αντέξουμε τον πόνο...
Σταματάω εδώ γιατί ο πόνος μου δεν αντέχεται μιας και δεν δέχομαι να κλείνω τα μάτια και τις αισθήσεις μου απέναντι σε όλη αυτήν την κατάντια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου