Που λέτε καλά μου παιδιά, μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας τόπος τόσος δα, σαν κουτσουλιά, που είχε το θράσος να προσπαθεί για χρόνια και χρόνια να επαναφέρει τη δημοκρατία σαν πολίτευμά του. Γιατί αυτός ο τόπος είχε εφεύρει τη δημοκρατία... είχε εφεύρει κι άλλα πολύ σημαντικά πράγματα για τους ανθρώπους αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη φορά...
Σ' αυτόν τον τόπο, λοιπόν, οι ιθαγενείς πάντα στερούνταν, πάντα μάχονταν, πάντα το αίμα τους χυνόταν ποτάμι όταν εφορμούσαν οι πεινασμένοι γύπες για να χορτάσουν με τις σάρκες τους....
Αυτοί οι ιθαγενείς όμως επειδή ήταν και καλοδιάθετοι άνθρωποι και ήθελαν να δίνουν ευκαιρίες, ανέχονταν από τους όμαιμους να πατάνε στην πλάτη τους, να καπηλεύονται την ανδρεία τους, να του ρουφάνε το αίμα που είχε απομείνει στις φλέβες τους, ελπίζοντας πως - πού θα πήγαινε; - από το πολύ ρούφα-ρούφα θα μεταγγίζονταν σ' αυτούς και κάποια θετικά στοιχεία... κατάπιναν δυσφορώντας τη μη τιμωρία των προδοτών, των δοσίλογων, των κερδοσκόπων, των τοκογλύφων, των οσφυοκαμπτών, των παρατρεχάμενων που θησαύριζαν απ' το δικό τους το υστέρημα.... ξεροκατάπιναν και συνέχιζαν τις προσπάθειες όταν οι πολιτικοί τους άρχοντες τους ζητούσαν να σκύψουν το κεφάλι στα κατοχικά στρατεύματα... και οι εκάστοτε άρχοντές του όταν αυτός ο λαός έπαιρνε τα όπλα και ύψωνε το ανάστημά του αδιαφορώντας για τους παράνομους νόμους, τις αποφάσεις και τις εντολές, τις δίκες, τις εκτελέσεις, τους ανασκολοπισμούς, τους αποκεφαλισμούς και τις περιφορές στις πόλεις για να βλέπουν και να φοβούνται οι υπόλοιποι, οι κρατούντες την εξουσία τους αναθεμάτιζαν, τους επικήρυσσαν, τους κυνηγούσαν από χωριό σε χωριό, από διάσελο σε διάσελο. Όταν αυτός ο λαός, αυτή η μειοψηφία, αυτοί οι ήρωες που μάχονταν σαν Έλληνες κατάφερναν τα ακατόρθωτα και νικούσαν τότε εμφανίζονταν σαν τα σαλιγκάρια οι επιτήδειοι και τους παρακαλούσαν να τους δώσουν την ευκαιρία να γίνουν οι άρχοντές τους οι νόμιμοι για να τους προστατεύουν από τους ύπουλους, τους προδότες και όσους ήθελαν το κακό τους.
Και τους προηγούμενους "νόμιμους άρχοντες και παρατρεχάμενους" τους αποκαλούσαν δοσίλογους, προδότες, συνεργάτες των κατακτητών... είπαμε όμως... αυτός ο λαός ήταν μεγάθυμος... δεν έμπαινε στον κόπο να καθίσει στο σκαμνί τους προδότες και να τους εξαφανίσει από προσώπου γης (εκτός σπανιότατων περιπτώσεων), έτσι ώστε να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή...
Κι έφτασε αυτός ο λαός σε μια εποχή, που δεν άντεξε το να τον κοροϊδευουν κοιτώντας τον κατάματα, να του κουνούν το δάχτυλο και να του λένε: "μαζί τα φάγαμε" επειδή φρόντιζαν στο πέρασμα των χρόνων να του ρίχνουν τα ψίχουλα από το τσιμπούσι τους... για να τους κάνουν συνενόχους...
Και ίσως πάλι να το κατάπιναν κι αυτό αν δεν μάθαιναν ότι πίσω από την πλάτη του είχαν συμφωνήσει με τους εχθρούς του κι είχαν ξεπουλήσει το βιός του, το χώμα του, τις πέτρες του κι ύστερα του το φανέρωναν σαν ανάγκη που έπρεπε να γενεί για να σωθεί το έθνος!
Κι ήρθε μια μέρα (συνήθως ο λαός ξεσηκωνόταν και γινόταν θάλασσα απύθμενη όταν πέθαιναν ποιητές του) που ήταν παραμονή μιας μεγάλης του και ιερής μέρας... Μια μέρα που κι αυτή είχε χρωματιστεί με ένα ΟΧΙ, με κόκκινο χρώμα απ' το αίμα τους, απ' τα βασανιστήρια, απ' την πείνα στις μέρες των κατακτητών και των συνεργατών τους... κι εκείνη την παραμονή οι καινούργιοι του άρχοντες που έτρωγαν κι έπιναν, και ταξίδευαν και χαμογελούσαν σαν κοράκια, συμφώνησαν πως δεν υπήρχε κανένας ντόπιος ικανός να κυβερνήσει τον τόπο και ζήτησαν οι ίδιοι να έρθουν οι κερδοσκόποι να δίνουνε τις εντολές... κι εκεί ο λαός στήλωσε τα ποδάρια... Κι αρχίσανε οι άρχοντες κι οι αρχοντίσκοι, οι παρατρεχάμενοι και οι σφουγγοκολάριοι να κατηγορούν τον λαό γιατί δεν τους επέτρεψε να βρωμίσουν εκείνη τη μέρα με την παρουσία τους...
Και τι δεν έσουραν σε εκείνους τους ιθαγενείς: ότι ήταν η μειοψηφία, ότι δεν σέβονταν την ιερότητα της μέρας, ότι έβλεπαν τα καμώματά τους οι ξένοι και δεν είχαν λόγια για να τους λοιδωρήσουν (λες και δεν ήταν αρκετά όσα οι αρχοντίσκοι έλεγαν φωνασκόντας στους ξένους: ότι τάχα τεμπελχανάδες ήταν πάντα τους οι ιθαγενείς, λιμοκοντόροι, κλέφτες, λαμόγια. Λες και περίμεναν τα ξένα τσακάλια να τους δουν να φωνάζουν Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ για να χάσουν κάθε ιδέα που δεν είχαν γι' αυτούς)...
Επειδή όμως μειοψηφία-μειοψηφία αλλά μπορούσαν εύκολα να γίνουν δύσκολα τα πράγματα και να χυμήξει η μειοψηφία να τους αφανίσει, αποφάσισαν όλοι οι αρχοντίσκοι ενωμένοι ξεχνώντας τις τάχα διαφορές τους και τις διαφωνίες τους να τους ρίξουν λάσπη, να τους κατηγορήσουν, να τα ακούν όσοι είχαν αφήσει το μυαλό τους να κοιμάται, μπας και καθίσουν οι υπόλοιποι στ' αβγά τους και σταματήσει εκεί το πράγμα. Είπαν πολλά... είπανε "ότι ορισμένοι θέλανε μετάβαση από μια
ευνομούμενη πολιτεία σε μια κοινωνική οργάνωση χωρίς κανόνες, χωρίς
δημοκρατικό υπόβαθρο" (η ευνομούμενη πολιτεία ήταν αυτή που όταν μαζεύονταν στις πλατείες και διαμαρτύρονταν οι ιθαγενείς για το ξεπούλημα του τόπου τους πλάκωναν με καρκινογόνα χημικά και τους μαύριζαν στο ξύλο και στα αίματα τα σώματα ασφαλείας τους), ότι δεν είναι πατριώτες αυτοί που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο, ότι δεν είναι αγωνιστές όσοι προσβάλλουν (προσβολή είναι να φωνάζεις προδότη όποιον ανέχεται τις αποφάσεις που φέρνουν κατοχικούς υπαλλήλους για να διαφεντεύουν τον τόπο, και αυτοί που φώναζαν για άλλη μια φορά ΟΧΙ σ' αυτήν την κατοχή, τη μέρα που τιμούσαν τους νεκρούς κάποιου άλλου ΟΧΙ, δεν ήταν πατριώτες) ότι δεν έχει Δίκιο όποιος φωνάζει περισσότερο (αυτός δηλαδή που αναγκάστηκε να ουρλιάζει ότι δεν έχει δουλειά, ότι λιποθυμάνε τα παιδιά του από την ασιτία, που του φορτώνουν δάνεια για να ξεπληρώνουν τους φίλους τους κερδοσκόπους μιας και για χρόνια ψιθύριζε, προσπαθούσε να συζητήσει με αυτούς που έπαιρναν τραγικές αποφάσεις για τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του), ότι δεν είναι
δημοκράτες όσοι αντιμετωπίζουν το δημόσιο χώρο ως ιδιοκτησία τους (λες και οι δημόσιοι χώροι δεν είναι ιδιοκτησία του λαού αλλά κάποιας ελίτ αυτού του τόπου ή των κατοχικών στρατευμάτων), πως η πλειοψηφία δεν μετριέται με τις λαοθάλασσες που αγανακτισμένες πλημμύρισαν τους δρόμους αλλά με τον νομοταγή τρόπο - με την ψήφο κάθε 4 χρόνια (που του είχαν υφαρπάξει υποσχόμενοι ότι θα προασπίσουν τα συμφέροντά του ενώ ήδη είχαν συμφωνήσει στο ξεπούλημά του και την οποία θα του ξαναζητούσαν όταν αυτοί θα έκριναν βολικό και θα είχαν ήδη ετοιμάσει το σενάριο που θα έκλεβε και πάλι την ψήφο του αφού θα είχαν πια όλα ξεπουληθεί). Λέγανε πολλά, κατηγορούσαν αυτούς τους ανθρώπους, προσπαθώντας να διασωθούνε και να συνεχίσουν να μηχανεύονται το πως θα καρπωθούνε τη ψήφο του.
Κι ήταν τόσο λίγοι, μα τόσο λίγοι που χρειάστηκαν οι αρχοντίσκοι να φύγουν άρον-άρον και με τα σώματα ασφαλείας να τους προστατεύουν στους δημόσιους χώρους!
Μειοψηφία που είχε απλωθεί στο Σύνταγμα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Καλαμάτα, στον Πύργο, στην Τρίπολη, στην Κρήτη, στην Ρόδο, στο Περιστέρι, στο Ναύπλιο, στις Σέρρες, στην Ξάνθη, στην Κέρκυρα, στη Χαλκίδα, στο Χαλάνδρι, σε κάθε παρέλαση του τόπου, εκτός ελαχίστων περιοχών (δεν καταγράφηκε κανένα ανάλογο επεισόδιο στις περιοχές που κατοικούσαν οι πλούσιοι του τόπου κι αυτοί που περνούσαν καλά).
Υπήρχαν και οι χατζιαβάτηδες: κατηγορούσαν τους ιθαγενείς που έλεγαν το ΟΧΙ σαν "αγωνιστές του γλυκού νερού και του φραπέ..." ποιοί; αυτοί που μη θέλοντας να χάσουν τα οφέλη της θέσης του αντιπροσώπου τους στο κοινοβούλιο ψήφιζαν νόμους λέγοντας ότι το έκαναν αλλά είχαν συνειδησιακό πρόβλημα...
Αλλά πέρασε η ώρα, καλά μου παιδιά, και πρέπει να μπείτε ξανά στο εργοτάξιο για να δουλέψετε, κι ας είστε τόσο μικρά... οι "ξενόφερτοι σωτήρες" που έφεραν εκείνοι οι αρχοντίσκοι το κάνουν για το καλό σας... εσείς δεν το ξέρετε αυτό γιατί εκείνη την εποχή σταμάτησαν να δίνουν βιβλία στα σχολεία... σταμάτησαν να δίνουν και χρήματα για να αγοράζεται πετρέλαιο να ζεσταίνει τους μαθητές στις τάξεις... είχαν απολύσει και τους γονιούς των παιδιών αυτών για να λιποθυμάνε από την πείνα... οπότε ήταν χάσιμο χρόνου το να πηγαίνουν τα παιδιά να μαθαίνουν γράμματα...
Και επειδή οι αρχοντάδες συνεργάστηκαν και δεν επέτρεψαν στον λαό να τους δικάσει, να τους καταδικάσει, να δημεύσει τις περιουσίες τους και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά, κι επειδή οι αρχοντάδες είχανε κάτι ΜΑΤ, σαν αυτούς που έχετε τώρα εσείς τριγύρω σας και σας χτυπάνε όταν καθυστερείτε την παραγωγή ή σπρώχνουν με τις μπότες τους όσα λιποθυμάνε εξαντλημένα, θα συνεχίσετε να μπαίνετε στο εργοτάξιο απ' το χάραμα ως τη δύση για ένα ξεροκόμματο κι αν πεθαίνετε ή σας βιάζουν θα πρέπει να θυμάστε ότι εκείνοι που φώναζαν το ΟΧΙ ήταν μια μειοψηφία που φρόντισαν να την αφανίσουν... κι έτσι αφού δεν υπάρχουν πολλά χέρια για να δουλεύουν, με πόνο ψυχής, οι κατοχικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν εσάς για να αβγατέψουν τα κέρδη τους... και φροντίζουν να είστε τόσο κουρασμένοι, φτωχοί και πεινασμένοι ώστε να μην έχετε το κουράγιο να μάθετε γράμματα, να αποκτήσετε τις απαραίτητες γνώσεις για να σηκώσετε κεφάλι... ούτε εσείς, ούτε τα παιδιά σας - αν καταφέρετε να κάνετε παιδιά για να τα προσφέρετε στις εταιρείες που διαχειρίζονται τον τόπο σας - ούτε τα παιδιά των παιδιών σας... Μην ακούτε αυτούς που λένε ότι υπάρχουν αντάρτες στα βουνά... μια μικρή μειοψηφία είναι....
Και για να μην ξεχνιόμαστε:
Υ.Γ. Η παρούσα
ανάρτηση συντάχθηκε και δημοσιεύεται τηρώντας τα άρθρα του Ελληνικού Συντάγματος : 1 παρ. 3 Όλες οι
εξουσίες πηγάζουν από το Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού...19 παρ 1 Ἐκαστος έχει το δικαίωμα ελευθερίας του λόγου και της καθ' οιονδήποτε τρόπον εκφράσεως.
19 παρ 2. Το δικαίωμα τούτου περιλαμβάνει την ελευθερίαν της γνώμης, της λήψεως και και μεταδόσεων πληροφοριών και ιδεών άνευ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ οιασδήποτε ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΡΧΗΣ και ανεξαρτήτως συνόρων.
22 παρ.1 Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών για την ηθική και υλική εξύψωσή τους!
25 παρ.4 Το Κράτος αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.
52 Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης (...) τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση.
120 παρ.2 Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό (!)...αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων
120 παρ.4 Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
59 παρ. 1 "Οι βουλευτές (...) δίνουν (...) τον ακόλουθο Όρκο: “Ορκίζομαι (...) να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου