Μία ανάρτηση από το thepressproject του Αυγουστίνου Ζενάκου (και σας ευχαριστώ για το μοίρασμα των σκέψεών σας) που ξετρύπωσε ο Δημήτρης και που αξίζει τον κόπο να διαβάσετε :
"Κατά την επέλασή του στο Βερολίνο, το 1945, ο Κόκκινος Στρατός – τόσο ως αντίποινα στις θηριωδίες των Ναζί όσο και εξ αιτίας της μάλλον λανθασμένης απόφασης των Γερμανών στρατιωτών να μην καταστρέψουν τα αποθέματα αλκοόλ – βίασε ανάμεσα στις 95.000 και στις 130.000 γυναίκες. Περίπου 10.000 από τις «Γκρέτσεν», όπως τις έλεγαν οι Ρώσοι, αυτοκτόνησαν.
Από εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές ημέρες, μας έχει μεταφερθεί, κοντά στα άλλα, η πληροφορία ότι ελάχιστοι υπερασπίστηκαν γυναίκες από τους βιαστές τους – η εξαίρεση ήταν λιγοστοί που πάλεψαν με τους στρατιώτες για να μην βιαστεί η μητέρα τους ή η σύζυγός τους. Οι συνηθέστερες αντιδράσεις ήταν δύο. Η μία ήταν η κατηγορία για «διαφθορά»: «Γίνατε όλες ξεδιάντροπες σκύλες!» φώναξε στη μνηστή του, που την είχαν βιάσει πέντε Ρώσοι, ένας Γερμανός στρατιώτης που μόλις είχε επιστρέψει από στρατόπεδο αιχμαλώτων. Η άλλη ήταν η προτροπή να σκεφτούν οι γυναίκες το «κοινό καλό»: «Πήγαινε, για το Θεό! Θα μας βάλεις όλους σε μπελάδες» ήταν αυτό που άκουσε μια γυναίκα από τον γείτονά της, καθώς Ρώσοι στρατιώτες την έσερναν από το κελάρι όπου κοιμόταν για να τη βιάσουν.
Θα περίμενε κανείς ότι η αντίδραση των γυναικών θα ήταν μανιασμένη. Δεν ήταν, όμως. Απεναντίας, λίγο λίγο, άρχισε να διαμορφώνεται μια κανονικότητα. Οι Βερολινέζες δεν έπρεπε μόνο να προστατευτούν από τους ομαδικούς βιασμούς, είχαν αρχίσει και να λιμοκτονούν. Κι έτσι βρήκαν προστάτες. Ρώσοι στρατιώτες ήταν και πάλι οι προστάτες, μόνο που τώρα ήταν ένας τη φορά και για να βιάσει μια γυναίκα δεν χρειαζόταν να της βάλει την κάνη του τουφεκιού στο στόμα αλλά να της δώσει ψωμί, ρέγγα και μπέικον. Σε αυτό το σημείο, μια Βερολινέζα έγραψε στο ημερολόγιό της ότι θυμήθηκε τη φράση του Berthold Brecht: «Πρώτα το φαγητό, μετά η ηθική.»
Όλα τούτα μού ήρθαν στο νου καθώς βλέπω να σχηματίζεται στον δημόσιο λόγο μια ισχυρή τάση που είτε αντιμετωπίζει όσους αντιστέκονται στην κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική ως «ξεδιάντροπες σκύλες» είτε τους προτρέπει να «πάνε, μα το Θεό!» επειδή «μας βάζουν όλους σε μπελάδες». Αλλά ύστερα σκέφτηκα πως και αυτή η τάση από κάπου δημιουργείται και πως το κοινωνικό «διαίρει» δεν πιστεύω ότι εκπορεύεται από τους πολίτες αλλά από αυτούς που βασιλεύουν. Και εκπορεύεται με το διαχρονικό του όχημα, την απειλή ότι αντί για ψωμί, ρέγγα και μπέικον, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της κάνης: αν νομίζεις ότι ο βιασμός είναι πρόβλημα, περίμενε να δεις πώς νιώθει την πείνα μια/ένας βιασμένη/ος.
Πείστηκα ακούγοντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο να λέει, στην τελευταία του συνέντευξη Τύπου: «Νομίζετε ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερα;» Αλλά πιο πολύ πείστηκα από το άρθρο του Κώστα Σημίτη σε έγκριτη εφημερίδα, το οποίο ο χαρισματικός υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος προέτρεπε προ ημερών τους τηλεθεατές της εκπομπής του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη να διαβάσουν οπωσδήποτε: «Η αναστολή της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη θα σημάνει πιθανότατα επάνοδο στη δραχμή. Η ισοτιμία της νέας δραχμής προς το ευρώ θα..."
http://www.thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=6115
"Κατά την επέλασή του στο Βερολίνο, το 1945, ο Κόκκινος Στρατός – τόσο ως αντίποινα στις θηριωδίες των Ναζί όσο και εξ αιτίας της μάλλον λανθασμένης απόφασης των Γερμανών στρατιωτών να μην καταστρέψουν τα αποθέματα αλκοόλ – βίασε ανάμεσα στις 95.000 και στις 130.000 γυναίκες. Περίπου 10.000 από τις «Γκρέτσεν», όπως τις έλεγαν οι Ρώσοι, αυτοκτόνησαν.
Από εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές ημέρες, μας έχει μεταφερθεί, κοντά στα άλλα, η πληροφορία ότι ελάχιστοι υπερασπίστηκαν γυναίκες από τους βιαστές τους – η εξαίρεση ήταν λιγοστοί που πάλεψαν με τους στρατιώτες για να μην βιαστεί η μητέρα τους ή η σύζυγός τους. Οι συνηθέστερες αντιδράσεις ήταν δύο. Η μία ήταν η κατηγορία για «διαφθορά»: «Γίνατε όλες ξεδιάντροπες σκύλες!» φώναξε στη μνηστή του, που την είχαν βιάσει πέντε Ρώσοι, ένας Γερμανός στρατιώτης που μόλις είχε επιστρέψει από στρατόπεδο αιχμαλώτων. Η άλλη ήταν η προτροπή να σκεφτούν οι γυναίκες το «κοινό καλό»: «Πήγαινε, για το Θεό! Θα μας βάλεις όλους σε μπελάδες» ήταν αυτό που άκουσε μια γυναίκα από τον γείτονά της, καθώς Ρώσοι στρατιώτες την έσερναν από το κελάρι όπου κοιμόταν για να τη βιάσουν.
Θα περίμενε κανείς ότι η αντίδραση των γυναικών θα ήταν μανιασμένη. Δεν ήταν, όμως. Απεναντίας, λίγο λίγο, άρχισε να διαμορφώνεται μια κανονικότητα. Οι Βερολινέζες δεν έπρεπε μόνο να προστατευτούν από τους ομαδικούς βιασμούς, είχαν αρχίσει και να λιμοκτονούν. Κι έτσι βρήκαν προστάτες. Ρώσοι στρατιώτες ήταν και πάλι οι προστάτες, μόνο που τώρα ήταν ένας τη φορά και για να βιάσει μια γυναίκα δεν χρειαζόταν να της βάλει την κάνη του τουφεκιού στο στόμα αλλά να της δώσει ψωμί, ρέγγα και μπέικον. Σε αυτό το σημείο, μια Βερολινέζα έγραψε στο ημερολόγιό της ότι θυμήθηκε τη φράση του Berthold Brecht: «Πρώτα το φαγητό, μετά η ηθική.»
Όλα τούτα μού ήρθαν στο νου καθώς βλέπω να σχηματίζεται στον δημόσιο λόγο μια ισχυρή τάση που είτε αντιμετωπίζει όσους αντιστέκονται στην κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική ως «ξεδιάντροπες σκύλες» είτε τους προτρέπει να «πάνε, μα το Θεό!» επειδή «μας βάζουν όλους σε μπελάδες». Αλλά ύστερα σκέφτηκα πως και αυτή η τάση από κάπου δημιουργείται και πως το κοινωνικό «διαίρει» δεν πιστεύω ότι εκπορεύεται από τους πολίτες αλλά από αυτούς που βασιλεύουν. Και εκπορεύεται με το διαχρονικό του όχημα, την απειλή ότι αντί για ψωμί, ρέγγα και μπέικον, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της κάνης: αν νομίζεις ότι ο βιασμός είναι πρόβλημα, περίμενε να δεις πώς νιώθει την πείνα μια/ένας βιασμένη/ος.
Πείστηκα ακούγοντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο να λέει, στην τελευταία του συνέντευξη Τύπου: «Νομίζετε ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερα;» Αλλά πιο πολύ πείστηκα από το άρθρο του Κώστα Σημίτη σε έγκριτη εφημερίδα, το οποίο ο χαρισματικός υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος προέτρεπε προ ημερών τους τηλεθεατές της εκπομπής του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη να διαβάσουν οπωσδήποτε: «Η αναστολή της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη θα σημάνει πιθανότατα επάνοδο στη δραχμή. Η ισοτιμία της νέας δραχμής προς το ευρώ θα..."
http://www.thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=6115
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου