Όλοι μαζί στην ουσία και όχι στα λόγια! Να αλλάξει η κατάσταση αλλά να μην είναι η άλλη όψη του ίδιου συστήματος!

Καλό μήνα!

Κι επειδή αυτός ο μήνας θα έχει αρκετό ενδιαφέρον, είπα σήμερα να σοβαρευτώ μιας και τη χθεσινή νύχτα γέλασα μέχρι δακρύων παρακολουθώντας την παράσταση που έδωσαν κάποιος πρωθυπουργός, κάποιος υπουργός οικονομικών, κάποιοι κλακαδόροι, σε κάποια αίθουσα ενός θεάτρου που χτίστηκε για να είναι Κοινοβούλιο.

Άρχισε επιτέλους μεγάλο κομμάτι του λαού μας να αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον που ο καθένας είχε πολύ αισιόδοξα φτιάξει, στον ύπνο και στο ξύπνιο του, καταβαραθρώθηκε από το βάρος των πλαστικών κομματικών σημαιών, των κλεμμένων ψήφων και συναινέσεων από τα πολιτικά κόμματα που, καρκινοβατώντας, υπόσχονταν «ότι υπάρχουν λεφτά», ότι θα υπάρξει κάθαρση, ότι θα διορθώσουν τα κακώς κείμενα που από τον προηγούμενο αιώνα.

Εξετάζοντας τις ομάδες στις οποίες μπορεί να διακριθεί ο λαός μας, χωρίς να μπω στη διαδικασία ενδελεχούς μελέτης, κατέληξα στα όσα θα διαβάσετε παρακάτω (λυπάμαι που και πάλι η ανάρτηση είναι μεγάλη αλλά τα έχουμε ξαναπεί: οι τηλεγραφικές σκέψεις είναι γι’ αυτούς που αρέσκονται στα σποτ των διαφημίσεων).  Ο λαός, λοιπόν, κατά τη φτωχή και αρκούντως επιπόλαιη άποψή μου, μπορεί να "ομαδοποιηθεί" ως εξής:

1.      Από πολίτες που εργάζονται εντίμως (αυτοί δηλαδή που παίρνουν ένα μισθό, τους παρακρατούνται όσα αναλογούν στα ταμεία ασφάλισής τους και προκαταβάλουν τους φόρους), από πολίτες που αποφάσισαν να ανοίξουν μια μικροεπιχείρηση (μικρομάγαζο, μικροβιοτεχνία) και πληρώνουν τους μισθούς των εργαζομένων τους, αποδίδουν τα ποσά που αναλογούν στα ταμεία ασφάλισης τόσο στο ποσοστό που αναλογεί στους ίδιους αλλά και τα χρήματα που έχουν παρακρατήσει από τους εργαζόμενους [είναι ενδιαφέρον ότι το κράτος, από παλαιοτάτων χρόνων, κάνει έκπτωση επί των οφειλών των διάφορων επιχειρηματιών στο ΙΚΑ τη στιγμή που η μη απόδοση των παρακρατούμενων ποσών (από τους εργαζόμενους) αλλά και του εισπραχθέντος, από τους πελάτες, ΦΠΑ αποτελεί ποινική πράξη. Είναι κατάχρηση. Και το κράτος αποδέχεται την παρανομία κάνοντας σκόντο προκειμένου να πείσει τους παραβάτες να δώσουν κατιτίς αφού για χρόνια και χρόνια τα χρησιμοποιούν, τα αβγατίζουν, τα ξοδεύουν για την πάρτη τους].

2.    Μετά είναι οι πολίτες που έχουν συναλλαγές με τις «παράγκες» των κομμάτων και ευελπιστούν ότι ο «δικός» τους κάτι θα κάνει γι’ αυτούς, θα περάσει κάποιο αρθράκι σε νόμους, θα παριστάνει τον κουτό όταν θα ανακαλύπτονται οι παραβατικές πράξεις τους και θα καταχωνιάζει τα χαρτιά σε κάποιο αραχνιασμένο συρτάρι.

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι πολίτες που περιμένουν να βολευτούν οι ίδιοι, οι συγγενείς τους, τα παιδιά τους, τα δισέγγονά τους στο δημόσιο (που το βάφτισαν πια Κρατικό) ή σε κάποια επιχείρηση που έχει συνάψει «ισχυρούς» δεσμούς με τους ξεπουλημένους εκπροσώπους του πολιτικού μας συστήματος... Ξεπουλούν την αξιοπρέπειά τους για ολίγα αργύρια που θα λαμβάνουν ως μισθό… για τα μπόλικα αργύρια που θα τα φορτώνουν σε off shore εταιρείες, σε τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό, στο στοίβαγμα περιουσιακών στοιχείων…

3.     Μετά έρχονται οι βολεμένοι "πολίτες". Αυτοί που έχουν βρει μια «τρούπα» να χώσουν το κεφάλι τους και ως στρουθοκάμηλοι αρνούνται να δουν το τι γίνεται γύρω τους… (οι μανδαρίνοι κάθε εξουσίας) και κυρίως πίσω τους καθώς τα οπίσθιά τους είναι εκτεθειμένα σε οποιασδήποτε φύσεως επίθεση! Σ’ αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται οι κουτοπόνηροι (οι «άσε να δούμε πού θα γύρει το πράγμα») και όσοι έχουν γαλουγηθεί με τη ρήσεις: «Κοίτα την πάρτη σου, από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί, καλούτσικα να περνάμε εμείς κι άσε τους άλλους να πεθάνουν, σκάσε και κολύμπα».

     Σειρά έχουν οι εκ παραδόσεως οσφυοκάμπτες… οι παρατρεχάμενοι και οι χρήζοντες θεραπεία ψυχολογική καθώς ανέπτυξαν το σύνδρομο της αναξιότητάς τους στο σύνδρομο του «ισχυρού γίγαντα» (μόλις καθίσουν σε οποιοδήποτε θώκο στον οποίο γαντζώνονται με νύχια και με δόντια), γιατί αντιλαμβάνονται ότι δεν υφίστανται ως άτομα αλλά ως «καρέκλες» και γι’ αυτό παλεύουν για την «καρέκλα» (ενίοτε τους αναφέρουν ως καρεκλοκένταυρους).

5.   Να μην ξεχάσω και τους «φελλούς»! Πολύ επικίνδυνο είδος! Σ’ όλη την πορεία της ζωής τους φρόντισαν να μην προσπαθήσουν οι ίδιοι για τίποτε (τρώνε από τα έτοιμα των άλλων, περνούν τις τάξεις κάνοντας σκονάκια ή κλέβοντας από τις κόλλες των συμμαθητών τους, γλύφουν τους καθηγητές τους, κλέβουν τις ιδέες των άλλων, αναρριχώνται χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε, μα οποιοδήποτε, μέσο κι έχουν βλέμμα βοοειδούς ή αλεποειδούς. Αποτελούν υπόδειγμα καταναλωτικού όντος, τσακίζουν τα «in» ντυσίματα και έχουν μάθει παπαγαλία καμιά δεκαριά τσιτάτα για να ανταπεξέρχονται σε συζητήσεις. Σ’ αυτήν την κατηγοριοποίηση βρίσκονται οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια αλλά και τα «μπαχαλάκια». Αυτοί οι δήθεν «επαναστάτες». ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν μιλάω για τους αναρχικούς, είμαι ξεκάθαρη: μιλάω για τους μπαχαλάκηδες. Αυτούς που όταν αναγνωρίζεται η κενότητά τους αρχίζουν να κραυγάζουν άναρθρα, να προσπαθούν να μετακινήσουν το θέμα της συζήτησης ή της πράξης σε άλλα πεδία.

6.   Και το απαύγασμα, βέβαια, όλων των παραπάνω είναι οι πολίτες που βρίσκονται πίσω από τη σκηνή, αυτοί που κινούν τα νήματα, που ψιθυρίζουν σε πολιτικούς και δήθεν «αυθεντίες» το τι θα πρέπει να δηλώνουν, να συζητάνε, να υποστηρίζουν, να στηρίζουν, να γκρεμίζουν, να ψηφίζουν.

Όπως αντιλαμβάνεστε, φίλοι, σκούρα τα πράματα. Έχουμε ορθώσει το ανάστημά μας και προσπαθούμε να μην απεμποληθεί η εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία, η αξιοπρέπειά μας ως έθνος και δείγμα ανθρώπου, αλλά βρισκόμαστε κυκλωμένοι από γιαλαντζί ήρωες, αγωνιστές, δημοκράτες και ευνομούμενους πολίτες, μαριονέτες, ψοφίμια, τσακάλια, γύπες, κοράκια, κοριούς, τσιμπούρια, σκουλήκια, κουνούπια, μύγες, φελλούς, σκουπίδια….  

Προκειμένου να μην γίνει και αυτός ο αγώνας βορά των παραπάνω δεν αρκεί η μάχη με το γερμανικό, γαλλικό, αγγλικό, αμερικανικό, κινεζικό και εβραϊκό κατεστημένο (και ότι κρύβεται πίσω από αυτά)… χρειάζεται να πολεμήσουμε και τον μηχανισμό που βοήθησε να λειτουργήσει αυτό το σύστημα αερολογίας, αναξιοκρατίας, δοσιλογίας, εκμαυλισμού, καταστολής, παρανομίας, προδοσίας, ψευτοδημοκρατίας!

Και η απόδοση δικαιοσύνης πρέπει να είναι ανάλογη με το ποσοστό ευθύνης του καθενός. Είμαστε όλοι μαζί, αλλά συγχωροχάρτια έδιναν οι πάπες του μεσαίωνα και εμείς βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα.

Κι όταν αναφέρομαι στην απόδοση δικαιοσύνης εννοώ και την αναγνώριση από τον καθένα των «εγκληματικών» του πράξεων και την επανίδρυση του εαυτού του! Όσοι όντως θέλουν να υπάρχει εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αυτοσεβασμός και αξιοπρέπεια οφείλει να ξεκαθαρίσει στον εαυτούλη του πως με την αλλαγή της πολιτικής κατάστασης θα έχει ήδη αλλάξει ο ίδιος. Η  πληρωμή του εργάτη που παίρνει να του σκάψει το χωράφι ή να του καθαρίσει το σπίτι δεν θα στηρίζεται στην ανάγκη και την πείνα αυτού του συνανθρώπου του για να του δώσει πενταροδεκάρες και να μην πληρώσει τα ένσημά του… δεν θα αλλοιώσει τη βενζίνη για να ανεβάσει το κέρδος του, δεν θα χρεώσει τον καφέ 500% πάνω από το κόστος του, δεν θα πουλήσει οποιοδήποτε προϊόν ή εργασία του πάνω και έξω από οποιαδήποτε λογική.

Αλληλεγγύη και αγώνας δεν σημαίνει μόνο να χαρίζω ότι δεν χρειάζομαι ή μου πιάνει τόπο ή να στέκομαι στην πλατεία και ενίοτε να πετάω πέτρες… Αλληλεγγύη σημαίνει πως μοιράζομαι ακόμη και απ’ το υστέρημά μου γιατί ο άνθρωπος που βρίσκεται τώρα σε δεινή κατάσταση είναι μέρος του εαυτού μου! Είμαι εγώ ο ίδιος! Είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μου ή της απραξίας μου στο πέρασμα των αιώνων και γι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να διορθώσω εμπράκτως αυτό το λάθος μου και όχι στα λόγια!

Αυτά για σήμερα…

Και, πού είστε, μην ξεχνιόμαστε παρακάτω υπάρχουν τα άρθρα που οφείλουμε να γνωρίζουμε γιατί τα αυτονόητα δικαιώματά μας και οι υποχρεώσεις των κυβερνώντων αναφέρονται στο Σύνταγμα (πρόσθεσα κι άλλα άρθρα για τους καλούς μελετητές):

Η παρούσα ανάρτηση συντάχθηκε και δημοσιεύεται τηρώντας τα άρθρα του Ελληνικού Συντάγματος : 1 παρ. 2 Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία
1 παρ. 3 Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το σύνταγμα.
2 παρ. 1 Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική της πολιτείας 
4 παρ 1 Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
4 παρ. 2 Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
4 παρ. 5 Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. 
19 παρ. 1 Ἐκαστος έχει το δικαίωμα ελευθερίας του λόγου και της καθ' οιονδήποτε τρόπον εκφράσεως.
19 παρ.  2. Το δικαίωμα τούτου περιλαμβάνει την ελευθερίαν της γνώμης, της λήψεως και και μεταδόσεων πληροφοριών και ιδεών άνευ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΣ οιασδήποτε ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΡΧΗΣ και ανεξαρτήτως συνόρων.
21 παρ. 4  Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους
22 παρ.1 Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών για την ηθική και υλική εξύψωσή τους!
 25 παρ.4 Το Κράτος αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.
52 Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης (...) τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση.
120 παρ.2 Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό (!)...αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων
120 παρ.4 Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
59 παρ. 1 "Οι βουλευτές (...) δίνουν (...) τον ακόλουθο Όρκο: “Ορκίζομαι (...) να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου".