Μεταξύ πυρετού και λιβέλλου

Είδα τα γραφόμενα που αναρτήθηκαν από κάποια ταξιδεύτρια του ιστόχωρου μετά από τον ολιγοήμερο πυρετό της, θύμα κι εκείνη όπως αρκετοί άνθρωποι της οποιασδήποτε ίωσης. Δεν μπόρεσα ειλικρινά να καταλάβω γιατί το κείμενό της είχε γραφτεί σε τόσο επιθετικό ύφος. Μπαίνοντας στους ενωμένους bloggers και διαβάζοντας τα όσα αναφέρονταν εκεί, ως προς αυτά τα γραφόμενα για την πρόταση που είχε γίνει προ ημερών (Προτροπή για αποχή από τα blog μας στις 10 Μάρτη και συμμετοχή στη Γενική Απεργία της Πέμπτης).
Επειδή δεν ανήκω στους παλαίμαχους bloggers αλλά ανήκω στους ανθρώπους που προσπαθούν να μοιραστούν τη σκέψη τους, τα ερωτηματικά τους, την άγνοιά τους κι έχω την άποψη ότι οι παλιότεροι θα ξεκίνησαν με διάθεση να μοιραστούν (οπότε αυτόματα στο δικό μου φτωχό μυαλό είναι καλοδιάθετοι) αισθάνθηκα ένα σφίξιμο διαβάζοντάς το συγκεκριμένο ξέσπασμα.
Εδώ και τριάντα δύο χρόνια συμμετέχω ενεργά στις απεργίες του κλάδου μου και όχι μόνο. Σε οποιαδήποτε πράξη με βρίσκει αντίθετη.
Με τον ίδιο τρόπο συμμετείχα στην προτροπή των ενωμένων bloggers. Το αποφάσισα εγώ. Προτάσεις κυκλοφορούν πολλές και ο καθένας αποφασίζει να συμμετέχει ή όχι. Και ο καθένας αποφασίζει να γράψει τις αντιρρήσεις του και να εκθέσει τους λόγους της διαφορετικής άποψής του.
Αλλά το να επιτίθεται με τόσο απαξιωτικό τρόπο δεν το καταλαβαίνω. Ούτε την ίδια απαξιωτική αναφορά στην ξαδέλφη ή στον χασάπη...
Ειδικά σε εκείνο το σημείο που αναφέρει "Κι από πότε, γενικώς, η τεχνολογική δυνατότητα του να γράφει ή να μην γράφει ελεύθερα και δημοσίως  όχι πια μόνο ο επαγγελματίας αλλά και ο χασάπης ο Μενέλαος, η Θεώνη, εγώ, εσύ είναι ένα δικαίωμα που αυτομάτως μας προσδίδει ιδιότητες που είναι άξιες δημόσιου σεβασμού και επιρροής; Ιδιότητες που ξαφνικά υπερτερούν και οφείλουν να προτάσσονται απ' αυτό που ήμασταν πριν την, κάθε laptop και adsl κάθε κλανιά και σχόλιο, εποχή. Από τότε που όλοι ήξεραν μόνο τον χασάπη τον Μενέλαο, την ξαδέλφη μου τη Θεώνη εμένα, εσένα και όχι..."
Να πάρω "την τεχνολογική δυνατότητα του να γράφει.... όχι μόνο ο επαγγελματίας αλλά και ο χασάπης...". Αυτό δεν το κατάλαβα. Δηλαδή δικαίωμα να εκφράζεται έχει μόνο ο επαγγελματίας; Στο σπίτι μας λοιπόν θα πρέπει να απαγορεύεται η οποιαδήποτε συζήτηση. Γιατί είναι λίγες οι οικογένειες που έχουν κάποιον διατροφολόγο, οικονομολόγο, γιατρό, νομικό, συνδικαλιστή, νηπιαγωγό, δάσκαλο, καθηγητή κ.ο.κ. για να εκφράσει την άποψη του (πόσο μάλλον να αποφασίσει το οτιδήποτε στο σπίτι). Ακόμη και οι γονείς δεν θα πρέπει με αυτή τη λογική να εκφράζουν τις απόψεις τους γιατί δεν είναι επαγγελματίες.
Να μην αναφέρω τώρα ότι λόγω επαγγελματιών βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε.
Επαγγελματιών πολιτικών, επαγγελματιών δημοσιογράφων, επαγγελματιών δασκάλων και καθηγητών (το είδαν το θέμα τόσο επαγγελματικά οι άνθρωποι που στο σχολείο ετοιμάζουν τα παιδιά για να μην πάνε απροετοίμαστα στα ιδιαίτερα φροντιστήριά τους).
Όχι όλοι βέβαια. Οι καθαροί επαγγελματίες μόνο. Οι υπόλοιποι, που βλέπουν την οποιαδήποτε εξειδίκευσή τους σαν μέσο για κοινωνική προσφορά δεν απαξιούν κανέναν και τίποτε.
Πριν από κάποια χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν την δυνατότητα να γράφουν και να διαβάζουν.
Με το ίδιο σκεπτικό λοιπόν δεν είχαν το δικαίωμα να εκφράζονται.
Ανατριχιαστικό.
Ε, λοιπόν εμένα δεν μου κάνει ο επαγγελματισμός. Εγώ θέλω να ακούω τη σκέψη του καθενός. Εγώ θέλω να εκφράζεται ο καθένας ελεύθερα. Και να έχω το δικαίωμα να μην συμφωνώ μαζί του, να τον καλημερίζω, να μην τον σπρώχνω στην γωνιά του αλλά να του λέω και την δική μου άποψη.
Οι πρωτοκαθεδρίες και τα
Και το σημείο όπου αναφέρει "Από πότε ο κατακερματισμός σε χίλια διαφορετικά κομμάτια του οποιουδήποτε τυχαίου συνόλου, που εξ αντικειμένου δεν μπορεί να ομαδοποιηθεί, προάγει τον "κοινό" αγώνα, προάγει ή δεν προάγει οτιδήποτε, υπέρ ή κατά οποιουδήποτε;"
πάλι δεν το κατάλαβα. Ποιος θέλει να ομαδοποιηθεί; Το να είμαστε μια παρέα πρέπει οπωσδήποτε να μας μετατρέψει σε ομάδα στην οποιαδήποτε στάνη;
Κι εδώ τι είμαστε; Στρατόπεδα; Μοιραζόμαστε σε εχθρούς και φίλους;
Τα blog φτιάχνονται για να προσκαλέσουν κάποιους να δώσουν μάχη; Ή για να μεταφέρουν τις απόψεις και τις γνώσεις του καθενός, για να βοηθήσουν να δει ο καθένας μας και από άλλη σκοπιά το κάθε τι;
Νομίζω ότι μπορεί να επιτραπεί στην κάθε μελαχρινή blogger με ύψος 1.70 και πάνω να κάνει αυτό που εκείνη επιθυμεί και το ίδιο βεβαίως και όσοι επιθυμούν να ξεραθούν στα γέλια και να διαθέσουν τον χρόνο τους όπως βούλονται.
Η κοινωνία εκεί έξω, δεν είναι ένας άλλος πλανήτης. Στην κοινωνία είμαστε και εμείς. Η δυναμική του οποιουδήποτε κινήματος δεν μετριέται ούτε υπολογίζεται με την προϊστορία των διαμαρτυριών ή το μέλλον τους. Η δυναμική προσδιορίζεται από το τι καταφέρνουμε ο καθένας χωριστά, αλλά και σαν παρέα, να μεταδώσουμε. Από το απόσπασμα ενός βιβλίου που κάποιος δεν κατάφερε να διαβάσει, από την γνώση που αποκτήσαμε σπουδάζοντας, από την εμπειρία που αποκτήσαμε στο ταξίδεμά μας στον κόσμο. Η δυναμική προσδιορίζεται από την δυνατότητα που προσφέρουμε όλοι μας για να αρχίσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να απλώνουν την κριτική τους σκέψη. Και φυσικά δεν μετράει το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια.
Νηφάλια, καλοδιάθετα και με πλήρη επίγνωση της μηδαμινότητάς μας.
Βέβαια εγώ δεν είμαι επαγγελματίας. Είμαι απλά ένας άνθρωπος που επιθυμώ να διαβάσω τις σκέψεις και τις απόψεις των γύρω μου και να μοιραστώ τις δικές μου. Και μου έρχεται πιο εύκολο να το κάνω από δω γιατί είναι πολύ κουραστικό να τις μεταφέρω σε χειρόγραφη μορφή και να τις μοιράζομαι προφορικά με τους φίλους μου.