Πρόταση "έσχατης λύσης"

Ημέρα Αφροδίτη: Ηλιακό ημερολόγιο: 6 Μουνιχιώνος 2784

Σεληνο-ηλιακό ημερολόγιο: 11 Ελαφηβολιώνος 2784

Δράττοντας την έκφραση που κάποιος σχολιαστής πρωινής εκπομπής χρησιμοποίησε αναφορικά με το θέμα της στιγμής που η Ελλάδα θα χρειαστεί να δανειστεί αργότερα, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια ιδέα μου.Αυτό που με προβληματίζει είναι η εμμονή με τον δανεισμό. ΜΜΕ είναι αυτά θα μου πείτε, και το θέμα πουλάει. Έχει όλα τα πλεονεκτήματα: Δράμα, φόβο, βία (και λεκτικής σκηνής βιασμού θα μπορούσα να πω)...

Προσέξτε δε μια πολύ μικρή λεπτομέρεια: Δεν συζητήθηκε ποτέ, ή δεν ακούστηκε ποτέ η πιθανότητα του εσωτερικού δανεισμού. Σύμπτωση; Ή πρέπει οπωσδήποτε το χρέος μας, η υποτέλειά μας να βρίσκεται σίγουρα στα αλλοδαπά κέντρα οικονομικού στραγγαλισμού κρατών;

Η ιδέα μου είναι σχετικά απλή.

Αν ξαφνικά αποφασίζαμε να μετακομίσουμε... Η πλειοψηφία του λαού. Των ανθρώπων που το μόνο που έχουν να χάσουν είναι το πολύ-πολύ ένα σπιτάκι που ακόμα το χρωστάνε στις τράπεζες...

Μια κουβέντα είναι αυτή, θα μου πείτε...

Εμ, εδώ είναι το μυστικό! Δεν είναι μια κουβέντα αλλά μια στάση ζωής. Μια στάση ζωής που δεν την περιμένουν... Γιατί όλες τις άλλες πιθανότητες τις έχουν μελετήσει.

Φανταστείτε το σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, εάν σας ξενίζει τόσο πολύ, η προοπτική της κατακρήμνισης του ελαττωματικού μοντέλου και η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου.

Μια ωραία πρωία, αρχίζουν μικρές ομάδες ανθρώπων να αναχωρούν από μια κοινωνία που δεν καλύπτει τις ανάγκες της (Πώς ανάγκασαν οι σχεδιαστές αυτής της μίζερης κοινωνίας να εξοβελιστούν χιλιάδες άνθρωποι από τα χωριά τους, εκεί που είχαν καταφέρει να διατηρήσουν την επαφή τους με τη φύση, στις τερατουπόλεις με τα γκρίζα κτίρια που τους έκλειναν τον ορίζοντα, που τους έκρυβαν την ανατολή και τη δύση του ζωογόνου ήλιου, αυτού που λατρεύτηκε και αγαπήθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια; Που τους ανάγκασε να περπατούν με τα μάτια χαμηλά μη αντέχοντας αυτό το μουντό και ψυχοκτόνο γκρίζο;)

Το ξέρετε όλοι, φίλοι και συνοδοιπόροι μου, ότι αυτή η κοινωνία δεν καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου.

Αυτή η κοινωία έβαλε το ανθρώπινο είδος σε κλουβιά τετράγωνα (ειδικά στα πολυπληθή άστεα), το έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα ώστε βγαίνοντας να πηγαίνει σε ένα άλλο κλουβί όπου θα δουλέψει (και όχι εργαστεί) για να παρέχει στο σύστημα την απαραίτητη ενέργεια για να κινηθούν τα γρανάζια της πολυδαίδαλης μηχανης απομύζησης ενέργειας και σαν επιβράβευση αντί για μπανάνα του προσφέρουν διάφορα μπιχλιμπίδια, ρούχα, κινητά, τηλεοράσεις, κ.λπ.

Όμως σε αντίθεση με τους συμπαθητικούς πιθήκους που παίρνουν την μπανάνα τους και ηρεμούν, στο ανθρώπινο είδος, επειδή είναι πιο περίεργα όντα, τους δίνουν κάποια χρωματιστά χαρτάκια που μπορούν να τα αντικαταστήσουν με τα προσφερόμενα που τους χτυπούν στο μάτι... Επιπλέον τα χαρτάκια απαιτούντο για να εξαργυρώνονται ανάλογα με την αντιστοιχία που αποφάσιζε αυθαίρετα αυτή η μηχανή, για να παράσχει το νερό που θα έπινανσε αντίθεση με την φύση που το δημιουργεί, το προσφέρει πλουσιοπάροχα και σαν αντίτιμο δέχεται μόνο το σεβασμό προς την δημιουργία της. Η μηχανή κατάφερε να χρησιμοποιήσει και την εκμετάλλευση της ιδέας που είχαν κάποια έξυπνοι εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους, την χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας για να προσφέρει ακόμα περισσότερες ώρες κάματου (όταν νύχτωνε δεν ήταν αναγκαίο να κοιμηθούν οι άνθρωποι για να ξεκουράσουν τον καταπονημένο οργανισμό τους) απαιτώντας και πάλι την εξόφληση της παροχής αυτού του αγαθού με χαρτάκια και κουνώντας το καροτάκι της ευκολίας και της ταχύτητας για τις μύριες ανάγκες όπως η παρασκευή φαγητού, το πλύσιμο των ρούχων (γιατί τώρα πια δεν ήταν απαραίτητη η κουβεντούλα με τη γειτόνισσα καθώς έβαζες την σκάφη και τα ξύλα να ζεσταίνουν το νερό. Το πλυντήριο όσο και αν προσπαθήσεις να το εκπαιδεύσεις, δεν θα καταφέρει να σου απαντήσει ή να μοιραστεί τις σκέψεις και τα ερωτηματικά σου)
Μετά τους χάρισε και την απομακρυσμένη επικοινωνία μεταξύ τους (μακριά ο ένας απ' τον άλλον... έτσι κι αλλιώς δεν είχαν πια χρόνο να πηγαίνουν μέχρι το διπλανό κλουβί.
Η λογική της μηχανής είχε αποδώσει. Η πλειοψηφία του είδους ήθελε όλο και πιο πολλά χαρτάκια. Και για να τα αποκτήσει έπρεπε να δουλεύει περισσότερο). Αφού βεβαίως παρέδιδαν μερικά από τα χαρτάκια στη μηχανή. Όσα χαρτάκια η μηχανή είχε αποφασίσει ότι αντιστοιχούσαν στην ανάγκη αυτή που δημιούργησε εκείνη και που το ανθρώπινο είδος θεώρησε ως σωτήρια λύση για να επικοινωνεί.

Για να είναι σίγουρη δε ότι η πλειοψηφία αυτού του είδους θα επιλέγει από τα είδη που θέλει εκείνη να τους δώσει, τους βομβαρδίζει συνεχώς και ανηλεώς  με το πόσο ωραίο, έξυπνο, χάι, ιν, είναι να δίνουν τα χαρτάκια για να παίρνουν τα συγκεκριμένα πράγματα.
Κυκλοφορούν και άλλα είδη,  αλλά δεν είναι τόσο φανταχτερά, οπότε ελάχιστοι άνθρωποι τα προτιμούν. Κάποιοι άνθρωποι που το DNA τους δεν έχει εκφυλιστεί τελείως.
Όσο όμως παραμένει μικρό αυτό το ποσοστό η μηχανή δεν ανησυχεί. Αρκεί να παίζεται το παιχνίδι με τους κανόνες που έχουν οριστεί.

Να δέχεται το πλήθος ότι αυτά τα χαρτάκια έχουν την αξία που το σύστημα έχει ορίσει και να τα χρησιμοποιεί για να αγοράσει ακόμα και τα είδη που κρίνονται ως επικίνδυνα: Βιβλία που δεν έχουν διαφημίσεις, που δεν είναι καθρέφτης της σάπιας κοινωνίας που τρίζει, βιβλία που κάνουν τα μυαλά να ταρακουνιούνται, να γεμίζουν ερωτηματικά, να βρίσκουν απαντήσεις, να μην δέχονται δηλαδή τις έτοιμες...

Επειδή όμως μια μηχανή πρέπει πάντα να προβλέπει, φρόντισε να αναπτύξει και το αίσθημα του φόβου. Να τον μεγαλοποιήσει και πολύ έντεχνα να ελαχιστοποιήσει την αξία του ανθρώπινου όντος.
Τότε γεννήθηκε η θρησκεία.

Εσύ μικρός Αυτό μεγάλο. Εσύ αδύναμος Αυτό Παντοδύναμο (το Πανάγαθο γρήγορα πήγε για βρούβες... δηλαδή στο λιβάδι της φιλοσοφίας. Κι επειδή τα ζώα αγαπούν τις νοστιμιές και τα χάρμπουγκερς, ελάχιστοι παράλογοι προτιμούν να πάνε στα λιβάδια της φιλοσοφίας).

Επειδή όμως οι περιθωριοποιημένοι και γραφικοί τύποι έθεταν κάποια πράγματα που τα καλοβολεμένα μυαλά αργά αλλά σταθερά τα επεξεργάζονταν και άρχιζαν να τους καλαρέσουν, η μηχανή έδωσε πάλι κάτι τις. Την μόρφωση. Οι μορφωμένοι εξάλλου έβγαζαν πιο γρήγορα τη δουλειά. Αλλά όχι με απλοχεριά... Από την αρχαιότητα έως τώρα αυτοί που είχαν τη δυνατότητα να μάθουν κάτι παραπάνω ήταν αυτοί που συνεργάζονταν αγαστά με τη μηχανή.

Αν ρίξετε μια ματιά στην πλειοψηφία των δικών μας αρχαίων συγγραφέων θα το παραδεχθείτε. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Όλοι ήταν γόνοι καλών οικογενειών, που η οικογένειά τους είχε μπόλικα σιδερικά (αντί για χαρτάκια) για να μοιράζει. Τα υπόλοιπα παιδιά έπρεπε να πάνε να βοηθήσουν την οικογένεια για να μπορούν να μαζέψουν αρκετά ώστε να φάνε.

Στην Ελλάδα, μέχρι και πριν από πενήντα χρόνια η πλειοψηφία των παιδιών ήταν ζήτημα εάν τελείωνε το δημοτικό.

Δεν πέρνανε τα γράμματα... Πώς να τα πάρουν; όταν άλλη γλώσσα μάθαιναν στο σπίτι και στην κοινωνία και άλλη στο σχολείο; Κι είχαν κι από πάνω τις διακρίσεις αρκετών δασκάλων... Το παιδί του παπά, του προεστού, του χωροφύλακα, του κρεοπώλη...

Η μηχανή είχε και πάλι πετύχει το σκοπό της. Την απομάκρυνση του είδους από τη γνώση...

Και για τον φόβο των Ιουδαίων, η μηχανή είχε φροντίσει να μην υπάρχει πλέον αρκετός χρόνος για να κάθονται οι μεγαλύτεροι του είδους και να μουρμουρίζουν παραμύθια και ιστορίες στα νεώτερα μέλη για ήρωες, για ανθρώπους που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στη μηχανή και κατάφεραν να ζήσουν και όχι να επιβιώσουν απλά...

Αυτό το καθήκον θα το αναλάμβαναν οι παιδαγωγοί. Τα νεώτερα μέλη θα παραδίδονταν στα κλουβιά των παιδικών σταθμών έτσι ώστε να στραγγαλιστεί από τους πρώτους μήνες η οποιαδήποτε ιδέα της ατομικότητας και της μοναδικότητας. Το κάθε ένα από μόνο του είναι ένα τίποτα. Όλα μαζί είναι η ομάδα. Και ο απόλυτος εξουσιαστής, η παιδαγωγός, ο δάσκαλος...

Το πρότυπο πλέον γίνεται εκείνος. Οι γονείς δεν ξέρουν όσα ξέρει εκείνος. Εκείνος γνωρίζει. Και όταν δεν τηρεί τους κανόνες το παιδί έχει τόση εξουσία ώστε να το χτυπά, να τα λοιδωρεί, να τα ισοπεδώνει και οι γονείς όφειλαν να μαζεύουν χαρτάκια και να δέχονται αυτήν την βάρβαρη συμπεριφορά σε αθώες ψυχές γιατί 'το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο' (ναι, ναι συνέβαινε κι αυτό στον προηγούμενο αιώνα. Μη καθησυχάζεστε. Μόλις πριν από δέκα χρόνια τελείωσε ο προηγούμενος αιώνας).

Τα νεώτερα μέλη λοιπόν πήραν το μήνυμα από πολύ νωρίς. Το σύστημα είναι παντοδύναμο. Είσαι ένα τίποτα και φρόντισε να ανήκεις στο κοπάδι για να περνάς καλά.

Μετά η μηχανή έκρινε πως έπρεπε να ανεβάσει λίγο το νοητικό επίπεδο του είδους. Είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Να εκπαιδευτούν κατάλληλα οι επόμενοι δούλοι, να μπορούν να αντιλαμβάνονται πιο δυσνόητες φράσεις, γιατί είχε μπαφιάσει πια αυτό το είδος με τα ίδια και τα ίδια... Δεν καταλάβαινε και τις εντολές κι εκνευριζόταν. Κι όταν εκνευρίζεται ο όχλος δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει...

Τους χάρισε λοιπόν την παιδεία... Την παιδεία που ήθελε.

Και τους έδωσε και πιο πολλά χαρτάκια για να περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους προσπαθώντας να επιλέξουν με ποιο τρόπο θα τα ακουμπήσουν πάλι στη μηχανή. Αυτοκίνητο γερμανικό ή γαλλικό; Ιταλικό ή γιαπωνέζικο; Και αποκαμωμένοι μετά να κάθονται μπροστά σε ένα κουτί και να κοιτάνε με τα άλλα χαρτάκια που θα τους δώσει η μηχανή τι θα μπορούσαν να πάρουν.

Κάποια στιγμή λοιπόν, η μηχανή αποφασίζει (για ποιούς λόγους στο επόμενο σενάριο επιστημονικής φαντασίας) να μειώσει τα χαρτάκια... (στο ίδιο επόμενο σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσα να αναφέρω τα τραγελαφικά της κατάστασης που δημιουργήθηκε σε αυτή την κοινωνία, αλλά επειδή δεν θέλω να μακρυγορώ, φτάνω στο κορυφαία στιγμή του μυθιστορήματος).

Αντιλαμβανόμενο το είδος ότι δεν έχει καμία διέξοδο, ότι βρίσκεται σε ένα τεράστιο κλουβί όπως μια μύγα σ' ένα δωμάτιο, αποφασίζει να πάρει τα ελάχιστα μπογαλάκια του, τα παιδάκια του, να αφήσει την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, την τράπεζα, τα φροντιστήρια. Για να το ευχαριστηθεί κιόλας αρπάζει ένα σφυρί και διαλύει τα παράθυρα, τις πόρτες, τους τοίχους, τα έπιπλα και όλα όσα αφήνει πίσω του, χους ην και εις χουν μετατρέψει... Το αυτοκίνητο το κρατάνε για να διανύσουν την απόσταση ως την νέα κοινωνία και μετά το διαλύουν σε βίδες και παξιμάδια.

Το ταξίδι δεν θα είναι εύκολο έτσι ώστε οι βολεψάκηδες, οι ρουφιάνοι του συστήματος να αρχίσουν αργά αλλά σταθερά να εγκαταλείπουν την ομάδα.

Άφησε λοιπόν αυτό το παράξενο ανθρώπινο είδος την κοινωνία με την μηχανή του και τους παρατρεχάμενους της και ανεχώρησε γι' άλλη γη γι' άλλα μέρη... Η μηχανή αργά και σταθερά παύει να λειτουργεί γιατί λείπουν τα γρανάζια...

Υπάρχει λοιπόν, μία περιοχή στην Ιταλία, που κάποιοι γραφικοί το έκαναν πράξη πριν από πολλά χρόνια. Και το πείραμα πέτυχε. Σχετικά πρόσφατα (πριν από ένα ή δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά) άνοιξαν την πόρτα της κοινωνίας τους για να δουν πόσο απλό είναι. 

Τώρα θα μου πείτε: Καλά, δεν θα το μαθευόταν; Όχι φίλοι μου, δεν θα μαθευόταν. Πριν από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει ένα άρθρο σε ένα περιοδικό τύπου Nexus, Τρίτο Μάτι και πριν από 1-2 χρόνια πάλι κάπου διάβασα ότι άνοιξαν τις πύλες, μπήκαν επισκέπτες είδαν το τι έχουν καταφέρει και μετά σιωπή... 

Και δεν ακούγεται γιατί φαντάζεστε τι μπορεί να συμβεί; Θα υπήρχε η απόδειξη ότι μπορούμε να ζήσουμε έξω από τη στάνη και 'ότι όποιο πρόβατο φεύγει απ' το κοπάδι το τρώει ο λύκος';

Άσε που ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου πρόβατο (παρ' όλο που σέβομαι και αγαπώ αυτά τα αθώα προβατάκια ακόμα και το μαύρο πρόβατο) αλλά λύκο... Γιατί ο λύκος έχει αξιοπρέπεια. Έχει ήθος. Οι δικές του αγέλες σέβονται απόλυτα τους συνλύκους τους. Και αν θα φάει κάποιο πρόβατο όταν θα τον κόψει η πείνα, το κάνει από ανάγκη. Ο βοσκός όμως; Αυτός ο ύπουλος βοσκός που τα ταίζει, τα προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες, τα κάνει να τον εμπιστεύονται και μια μέρα μπαίνει στη στάνη, εκείνα τον κοιτάνε με εμπιστοσύνη και αρπάζει ένα, δυο, τρία και τα δολοφονεί κοιτώντας τα στα μάτια. Χωρίς να νιώθει καμία ενοχή μπροστά στα μάτια εκείνου του πλάσματος που τον κοιτούν με εμπιστοσύνη...

Τι λέτε; Να το ψάξω το θέμα;

Αυτή η νέα κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με θρησκείες, αιρέσεις και παρεμφερείς εξουσίες...

Δεν ζουν με το κεράκι της Λαμπρής, ούτε τρίβουν τα ξύλα για να ανάψουν μια φωτιά. Χρησιμοποιούν εναλλακτική μορφή ενέργειας.

Αφήστε που άκουσα κάτι να συμβαίνει εκεί, στις παρυφές του Ολύμπου...

Εγώ πάντως θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, τις βελόνες πλεξίματος, και τις όσες γνώσεις διαθέτω από ιατρική. Μπορώ να αναλάβω την εκπαίδευση παιδιών, την περιποίηση τραυμάτων, την κατασκευή πουλόβερ και κασκόλ για το κρύο, την καλλιέργεια ζαρζαβατικών, το βάψιμο... 

Ζόρικη η επιλογή, ε; Το ξέρω... 

Αλλά σκεφτείτε ότι έρχεται και το 2012... (Αστειεύομαι φυσικά. Ή μήπως όχι;)