Ευχολόγια-Ευχαριστίες

Έρρωσθε κι ευδαιμονείτε!!!
Ευχαριστώ φίλους και συμπορευτές για την επίσκεψη στο καταφύγιό μου. Συμβουλές, παραινέσεις, οδηγίες ευπρόσδεκτες.
Η μόνη αποδεκτή πίστη εδώ: "Η ακλόνητη πίστη μας σε μία πεποίθηση δημιουργεί ένα μοντέλο του κόσμου το οποίο μας προκαλεί νοητική δυσλειτουργία" (Mark Joyner). .
Παράκληση : οι απόψεις που θα μοιραστείτε εδώ οφείλουν ν' αντέχουν στην ευθύνη της γλωσσικής μας κληρονομιάς (: Λέξεις που ασεβούν πάνω σ' αυτήν την κληρονομιά είναι μη αποδεκτές). Η γλώσσα μας παρέχει τη δυνατότητα έκφρασης διαθέσεων και συναισθημάτων οπότε θεωρώ θλιβερή ένδεια τη χρήση κακόηχων και μονότονων εκφράσεων. Δείτε το σαν μια προσωπική πρόκληση!

Η κυκλοφορία εδώ είναι ελεύθερη σε όσους ατενίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους στα μάτια. Απαγορεύεται η είσοδος σε οσφυοκάμπτες, διαθέτοντες μυαλό δομημένο σε κουτιά-κελιά, απόλυτους. Καλοδεχούμενοι οι σεβόμενοι τον εαυτό τους (δηλ. οι χαμογελώντες από το βάθους καρδίας, νόησης, οι καλοδιάθετοι μέρα-νύχτα, οι διαθέτοντες το δάκρυ το λυτρωτικό, το γέλιο και ουχί το γελοίο. Οι σεβόμενοι ζώα, φυτά, γήινους, εξωγήινους, το κρύο, τη ζέστη, τη βροχή, το χιόνι, τη θάλασσα, το βουνό, τον κόκκο της άμμου.
Αν, όλως τυχαίως, έχετε και μια παθιασμένη σχέση με τα βιβλία θα περάσουμε καταπληκτικά!

Αναγνώστες

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Πρόταση "έσχατης λύσης"

Ημέρα Αφροδίτη: Ηλιακό ημερολόγιο: 6 Μουνιχιώνος 2784
Σεληνο-ηλιακό ημερολόγιο: 11 Ελαφηβολιώνος 2784

Δράττοντας την έκφραση που κάποιος σχολιαστής πρωινής εκπομπής χρησιμοποίησε αναφορικά με το θέμα της στιγμής που η Ελλάδα θα χρειαστεί να δανειστεί αργότερα, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια ιδέα μου.Αυτό που με προβληματίζει είναι η εμμονή με τον δανεισμό. ΜΜΕ είναι αυτά θα μου πείτε, και το θέμα πουλάει. Έχει όλα τα πλεονεκτήματα: Δράμα, φόβο, βία (και λεκτικής σκηνής βιασμού θα μπορούσα να πω)...
Προσέξτε δε μια πολύ μικρή λεπτομέρεια: Δεν συζητήθηκε ποτέ, ή δεν ακούστηκε ποτέ η πιθανότητα του εσωτερικού δανεισμού. Σύμπτωση; Ή πρέπει οπωσδήποτε το χρέος μας, η υποτέλειά μας να βρίσκεται σίγουρα στα αλλοδαπά κέντρα οικονομικού στραγγαλισμού κρατών;
Η ιδέα μου είναι σχετικά απλή.
Αν ξαφνικά αποφασίζαμε να μετακομίσουμε... Η πλειοψηφία του λαού. Των ανθρώπων που το μόνο που έχουν να χάσουν είναι το πολύ-πολύ ένα σπιτάκι που ακόμα το χρωστάνε στις τράπεζες...
Μια κουβέντα είναι αυτή, θα μου πείτε...
Εμ, εδώ είναι το μυστικό! Δεν είναι μια κουβέντα αλλά μια στάση ζωής. Μια στάση ζωής που δεν την περιμένουν... Γιατί όλες τις άλλες πιθανότητες τις έχουν μελετήσει.

Φανταστείτε το σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, εάν σας ξενίζει τόσο πολύ, η προοπτική της κατακρήμνισης του ελαττωματικού μοντέλου και η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου.
Μια ωραία πρωία, αρχίζουν μικρές ομάδες ανθρώπων να αναχωρούν από μια κοινωνία που δεν καλύπτει τις ανάγκες της (Πώς ανάγκασαν οι σχεδιαστές αυτής της μίζερης κοινωνίας να εξοβελιστούν χιλιάδες άνθρωποι από τα χωριά τους, εκεί που είχαν καταφέρει να διατηρήσουν την επαφή τους με τη φύση, στις τερατουπόλεις με τα γκρίζα κτίρια που τους έκλειναν τον ορίζοντα, που τους έκρυβαν την ανατολή και τη δύση του ζωογόνου ήλιου, αυτού που λατρεύτηκε και αγαπήθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια; Που τους ανάγκασε να περπατούν με τα μάτια χαμηλά μη αντέχοντας αυτό το μουντό και ψυχοκτόνο γκρίζο;)
Το ξέρετε όλοι, φίλοι και συνοδοιπόροι μου, ότι αυτή η κοινωνία δεν καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου.
Αυτή η κοινωία έβαλε το ανθρώπινο είδος σε κλουβιά τετράγωνα (ειδικά στα πολυπληθή άστεα), το έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα ώστε βγαίνοντας να πηγαίνει σε ένα άλλο κλουβί όπου θα δουλέψει (και όχι εργαστεί) για να παρέχει στο σύστημα την απαραίτητη ενέργεια για να κινηθούν τα γρανάζια της πολυδαίδαλης μηχανης απομύζησης ενέργειας και σαν επιβράβευση αντί για μπανάνα του προσφέρουν διάφορα μπιχλιμπίδια, ρούχα, κινητά, τηλεοράσεις, κ.λπ.
Όμως σε αντίθεση με τους συμπαθητικούς πιθήκους που παίρνουν την μπανάνα τους και ηρεμούν, στο ανθρώπινο είδος, επειδή είναι πιο περίεργα όντα, τους δίνουν κάποια χρωματιστά χαρτάκια που μπορούν να τα αντικαταστήσουν με τα προσφερόμενα που τους χτυπούν στο μάτι... Επιπλέον τα χαρτάκια απαιτούντο για να εξαργυρώνονται ανάλογα με την αντιστοιχία που αποφάσιζε αυθαίρετα αυτή η μηχανή, για να παράσχει το νερό που θα έπινανσε αντίθεση με την φύση που το δημιουργεί, το προσφέρει πλουσιοπάροχα και σαν αντίτιμο δέχεται μόνο το σεβασμό προς την δημιουργία της. Η μηχανή κατάφερε να χρησιμοποιήσει και την εκμετάλλευση της ιδέας που είχαν κάποια έξυπνοι εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους, την χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας για να προσφέρει ακόμα περισσότερες ώρες κάματου (όταν νύχτωνε δεν ήταν αναγκαίο να κοιμηθούν οι άνθρωποι για να ξεκουράσουν τον καταπονημένο οργανισμό τους) απαιτώντας και πάλι την εξόφληση της παροχής αυτού του αγαθού με χαρτάκια και κουνώντας το καροτάκι της ευκολίας και της ταχύτητας για τις μύριες ανάγκες όπως η παρασκευή φαγητού, το πλύσιμο των ρούχων (γιατί τώρα πια δεν ήταν απαραίτητη η κουβεντούλα με τη γειτόνισσα καθώς έβαζες την σκάφη και τα ξύλα να ζεσταίνουν το νερό. Το πλυντήριο όσο και αν προσπαθήσεις να το εκπαιδεύσεις, δεν θα καταφέρει να σου απαντήσει ή να μοιραστεί τις σκέψεις και τα ερωτηματικά σου)
Μετά τους χάρισε και την απομακρυσμένη επικοινωνία μεταξύ τους (μακριά ο ένας απ' τον άλλον... έτσι κι αλλιώς δεν είχαν πια χρόνο να πηγαίνουν μέχρι το διπλανό κλουβί.
Η λογική της μηχανής είχε αποδώσει. Η πλειοψηφία του είδους ήθελε όλο και πιο πολλά χαρτάκια. Και για να τα αποκτήσει έπρεπε να δουλεύει περισσότερο). Αφού βεβαίως παρέδιδαν μερικά από τα χαρτάκια στη μηχανή. Όσα χαρτάκια η μηχανή είχε αποφασίσει ότι αντιστοιχούσαν στην ανάγκη αυτή που δημιούργησε εκείνη και που το ανθρώπινο είδος θεώρησε ως σωτήρια λύση για να επικοινωνεί.
Για να είναι σίγουρη δε ότι η πλειοψηφία αυτού του είδους θα επιλέγει από τα είδη που θέλει εκείνη να τους δώσει, τους βομβαρδίζει συνεχώς και ανηλεώς  με το πόσο ωραίο, έξυπνο, χάι, ιν, είναι να δίνουν τα χαρτάκια για να παίρνουν τα συγκεκριμένα πράγματα.
Κυκλοφορούν και άλλα είδη,  αλλά δεν είναι τόσο φανταχτερά, οπότε ελάχιστοι άνθρωποι τα προτιμούν. Κάποιοι άνθρωποι που το DNA τους δεν έχει εκφυλιστεί τελείως.
Όσο όμως παραμένει μικρό αυτό το ποσοστό η μηχανή δεν ανησυχεί. Αρκεί να παίζεται το παιχνίδι με τους κανόνες που έχουν οριστεί.
Να δέχεται το πλήθος ότι αυτά τα χαρτάκια έχουν την αξία που το σύστημα έχει ορίσει και να τα χρησιμοποιεί για να αγοράσει ακόμα και τα είδη που κρίνονται ως επικίνδυνα: Βιβλία που δεν έχουν διαφημίσεις, που δεν είναι καθρέφτης της σάπιας κοινωνίας που τρίζει, βιβλία που κάνουν τα μυαλά να ταρακουνιούνται, να γεμίζουν ερωτηματικά, να βρίσκουν απαντήσεις, να μην δέχονται δηλαδή τις έτοιμες...
Επειδή όμως μια μηχανή πρέπει πάντα να προβλέπει, φρόντισε να αναπτύξει και το αίσθημα του φόβου. Να τον μεγαλοποιήσει και πολύ έντεχνα να ελαχιστοποιήσει την αξία του ανθρώπινου όντος.
Τότε γεννήθηκε η θρησκεία.
Εσύ μικρός Αυτό μεγάλο. Εσύ αδύναμος Αυτό Παντοδύναμο (το Πανάγαθο γρήγορα πήγε για βρούβες... δηλαδή στο λιβάδι της φιλοσοφίας. Κι επειδή τα ζώα αγαπούν τις νοστιμιές και τα χάρμπουγκερς, ελάχιστοι παράλογοι προτιμούν να πάνε στα λιβάδια της φιλοσοφίας).
Επειδή όμως οι περιθωριοποιημένοι και γραφικοί τύποι έθεταν κάποια πράγματα που τα καλοβολεμένα μυαλά αργά αλλά σταθερά τα επεξεργάζονταν και άρχιζαν να τους καλαρέσουν, η μηχανή έδωσε πάλι κάτι τις. Την μόρφωση. Οι μορφωμένοι εξάλλου έβγαζαν πιο γρήγορα τη δουλειά. Αλλά όχι με απλοχεριά... Από την αρχαιότητα έως τώρα αυτοί που είχαν τη δυνατότητα να μάθουν κάτι παραπάνω ήταν αυτοί που συνεργάζονταν αγαστά με τη μηχανή.
Αν ρίξετε μια ματιά στην πλειοψηφία των δικών μας αρχαίων συγγραφέων θα το παραδεχθείτε. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Όλοι ήταν γόνοι καλών οικογενειών, που η οικογένειά τους είχε μπόλικα σιδερικά (αντί για χαρτάκια) για να μοιράζει. Τα υπόλοιπα παιδιά έπρεπε να πάνε να βοηθήσουν την οικογένεια για να μπορούν να μαζέψουν αρκετά ώστε να φάνε.
Στην Ελλάδα, μέχρι και πριν από πενήντα χρόνια η πλειοψηφία των παιδιών ήταν ζήτημα εάν τελείωνε το δημοτικό.
Δεν πέρνανε τα γράμματα... Πώς να τα πάρουν; όταν άλλη γλώσσα μάθαιναν στο σπίτι και στην κοινωνία και άλλη στο σχολείο; Κι είχαν κι από πάνω τις διακρίσεις αρκετών δασκάλων... Το παιδί του παπά, του προεστού, του χωροφύλακα, του κρεοπώλη...
Η μηχανή είχε και πάλι πετύχει το σκοπό της. Την απομάκρυνση του είδους από τη γνώση...
Και για τον φόβο των Ιουδαίων, η μηχανή είχε φροντίσει να μην υπάρχει πλέον αρκετός χρόνος για να κάθονται οι μεγαλύτεροι του είδους και να μουρμουρίζουν παραμύθια και ιστορίες στα νεώτερα μέλη για ήρωες, για ανθρώπους που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στη μηχανή και κατάφεραν να ζήσουν και όχι να επιβιώσουν απλά...
Αυτό το καθήκον θα το αναλάμβαναν οι παιδαγωγοί. Τα νεώτερα μέλη θα παραδίδονταν στα κλουβιά των παιδικών σταθμών έτσι ώστε να στραγγαλιστεί από τους πρώτους μήνες η οποιαδήποτε ιδέα της ατομικότητας και της μοναδικότητας. Το κάθε ένα από μόνο του είναι ένα τίποτα. Όλα μαζί είναι η ομάδα. Και ο απόλυτος εξουσιαστής, η παιδαγωγός, ο δάσκαλος...
Το πρότυπο πλέον γίνεται εκείνος. Οι γονείς δεν ξέρουν όσα ξέρει εκείνος. Εκείνος γνωρίζει. Και όταν δεν τηρεί τους κανόνες το παιδί έχει τόση εξουσία ώστε να το χτυπά, να τα λοιδωρεί, να τα ισοπεδώνει και οι γονείς όφειλαν να μαζεύουν χαρτάκια και να δέχονται αυτήν την βάρβαρη συμπεριφορά σε αθώες ψυχές γιατί 'το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο' (ναι, ναι συνέβαινε κι αυτό στον προηγούμενο αιώνα. Μη καθησυχάζεστε. Μόλις πριν από δέκα χρόνια τελείωσε ο προηγούμενος αιώνας).
Τα νεώτερα μέλη λοιπόν πήραν το μήνυμα από πολύ νωρίς. Το σύστημα είναι παντοδύναμο. Είσαι ένα τίποτα και φρόντισε να ανήκεις στο κοπάδι για να περνάς καλά.

Μετά η μηχανή έκρινε πως έπρεπε να ανεβάσει λίγο το νοητικό επίπεδο του είδους. Είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Να εκπαιδευτούν κατάλληλα οι επόμενοι δούλοι, να μπορούν να αντιλαμβάνονται πιο δυσνόητες φράσεις, γιατί είχε μπαφιάσει πια αυτό το είδος με τα ίδια και τα ίδια... Δεν καταλάβαινε και τις εντολές κι εκνευριζόταν. Κι όταν εκνευρίζεται ο όχλος δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει...
Τους χάρισε λοιπόν την παιδεία... Την παιδεία που ήθελε.
Και τους έδωσε και πιο πολλά χαρτάκια για να περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους προσπαθώντας να επιλέξουν με ποιο τρόπο θα τα ακουμπήσουν πάλι στη μηχανή. Αυτοκίνητο γερμανικό ή γαλλικό; Ιταλικό ή γιαπωνέζικο; Και αποκαμωμένοι μετά να κάθονται μπροστά σε ένα κουτί και να κοιτάνε με τα άλλα χαρτάκια που θα τους δώσει η μηχανή τι θα μπορούσαν να πάρουν.
Κάποια στιγμή λοιπόν, η μηχανή αποφασίζει (για ποιούς λόγους στο επόμενο σενάριο επιστημονικής φαντασίας) να μειώσει τα χαρτάκια... (στο ίδιο επόμενο σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσα να αναφέρω τα τραγελαφικά της κατάστασης που δημιουργήθηκε σε αυτή την κοινωνία, αλλά επειδή δεν θέλω να μακρυγορώ, φτάνω στο κορυφαία στιγμή του μυθιστορήματος).
Αντιλαμβανόμενο το είδος ότι δεν έχει καμία διέξοδο, ότι βρίσκεται σε ένα τεράστιο κλουβί όπως μια μύγα σ' ένα δωμάτιο, αποφασίζει να πάρει τα ελάχιστα μπογαλάκια του, τα παιδάκια του, να αφήσει την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, την τράπεζα, τα φροντιστήρια. Για να το ευχαριστηθεί κιόλας αρπάζει ένα σφυρί και διαλύει τα παράθυρα, τις πόρτες, τους τοίχους, τα έπιπλα και όλα όσα αφήνει πίσω του, χους ην και εις χουν μετατρέψει... Το αυτοκίνητο το κρατάνε για να διανύσουν την απόσταση ως την νέα κοινωνία και μετά το διαλύουν σε βίδες και παξιμάδια.
Το ταξίδι δεν θα είναι εύκολο έτσι ώστε οι βολεψάκηδες, οι ρουφιάνοι του συστήματος να αρχίσουν αργά αλλά σταθερά να εγκαταλείπουν την ομάδα.
Άφησε λοιπόν αυτό το παράξενο ανθρώπινο είδος την κοινωνία με την μηχανή του και τους παρατρεχάμενους της και ανεχώρησε γι' άλλη γη γι' άλλα μέρη... Η μηχανή αργά και σταθερά παύει να λειτουργεί γιατί λείπουν τα γρανάζια...

Υπάρχει λοιπόν, μία περιοχή στην Ιταλία, που κάποιοι γραφικοί το έκαναν πράξη πριν από πολλά χρόνια. Και το πείραμα πέτυχε. Σχετικά πρόσφατα (πριν από ένα ή δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά) άνοιξαν την πόρτα της κοινωνίας τους για να δουν πόσο απλό είναι. 
Τώρα θα μου πείτε: Καλά, δεν θα το μαθευόταν; Όχι φίλοι μου, δεν θα μαθευόταν. Πριν από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει ένα άρθρο σε ένα περιοδικό τύπου Nexus, Τρίτο Μάτι και πριν από 1-2 χρόνια πάλι κάπου διάβασα ότι άνοιξαν τις πύλες, μπήκαν επισκέπτες είδαν το τι έχουν καταφέρει και μετά σιωπή... 
Και δεν ακούγεται γιατί φαντάζεστε τι μπορεί να συμβεί; Θα υπήρχε η απόδειξη ότι μπορούμε να ζήσουμε έξω από τη στάνη και 'ότι όποιο πρόβατο φεύγει απ' το κοπάδι το τρώει ο λύκος';
Άσε που ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου πρόβατο (παρ' όλο που σέβομαι και αγαπώ αυτά τα αθώα προβατάκια ακόμα και το μαύρο πρόβατο) αλλά λύκο... Γιατί ο λύκος έχει αξιοπρέπεια. Έχει ήθος. Οι δικές του αγέλες σέβονται απόλυτα τους συνλύκους τους. Και αν θα φάει κάποιο πρόβατο όταν θα τον κόψει η πείνα, το κάνει από ανάγκη. Ο βοσκός όμως; Αυτός ο ύπουλος βοσκός που τα ταίζει, τα προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες, τα κάνει να τον εμπιστεύονται και μια μέρα μπαίνει στη στάνη, εκείνα τον κοιτάνε με εμπιστοσύνη και αρπάζει ένα, δυο, τρία και τα δολοφονεί κοιτώντας τα στα μάτια. Χωρίς να νιώθει καμία ενοχή μπροστά στα μάτια εκείνου του πλάσματος που τον κοιτούν με εμπιστοσύνη...
Τι λέτε; Να το ψάξω το θέμα;
Αυτή η νέα κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με θρησκείες, αιρέσεις και παρεμφερείς εξουσίες...
Δεν ζουν με το κεράκι της Λαμπρής, ούτε τρίβουν τα ξύλα για να ανάψουν μια φωτιά. Χρησιμοποιούν εναλλακτική μορφή ενέργειας.
Αφήστε που άκουσα κάτι να συμβαίνει εκεί, στις παρυφές του Ολύμπου...
Εγώ πάντως θα πάρω μαζί τα βιβλία μου, τις βελόνες πλεξίματος, και τις όσες γνώσεις διαθέτω από ιατρική. Μπορώ να αναλάβω την εκπαίδευση παιδιών, την περιποίηση τραυμάτων, την κατασκευή πουλόβερ και κασκόλ για το κρύο, την καλλιέργεια ζαρζαβατικών, το βάψιμο... 
Ζόρικη η επιλογή, ε; Το ξέρω... 
Αλλά σκεφτείτε ότι έρχεται και το 2012... (Αστειεύομαι φυσικά. Ή μήπως όχι;)


Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Τώρα που έφυγε κι αυτή η μέρα...

Ευτυχώς που έχει θεσπιστεί ως ημέρα αργίας η 25η Μαρτίου
Ευτυχώς... για να αναθυμόμαστε έστω και μια ημέρα το χρόνο ότι κάποιοι ξεβολεύτηκαν για να ξεκινήσουν μια επανάσταση. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η μέρα για να φέρνουμε στο μυαλό μας το τι τράβηξαν όσοι παρέμειναν ως το τέλος ιδεαλιστές. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η αργία για να φέρνω στο μυαλό μου τα όσα έχει γράψει ο παππούς Μακρυγιάννης και να θλίβομαι επειδή και τότε και τώρα υπήρχαν τα φίδια τα κολοβά με τα σπουδαία παπύρια (βλέπε Μαυροκορδάτο,), οι 'κονομημένοι (βλέπε Κωλέττη)  και τα γλοιώδη υποκείμενα (οι παρατρεχάμενοι του), καθώς και αυτοί που φρόντιζαν να ρουφάνε τα δάνεια και να μας έχουν ως τα τώρα χρεωμένους στις Μεγάλες Δυνάμεις. Νάναι καλά του λόγου τους που αποφάσισαν τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ιστορία, το ξέρω, γράφεται από τους νικητές... Αλλά η μνήμη των κάθε λογής ηρώων, αυτών δηλαδή που στέκονται όρθιοι, με τη συνείδηση και την ψυχή αγαλλιασμένη, δεν χάνεται ποτέ... Γιατί αγγίζει τον λαό και φροντίζει έτσι κι αλλιώς να μεταφέρει τα γεγονότα από στόμα σε στόμα, σαν παραμύθι...
Εγώ, σήμερα και κάθε τέτοια μέρα γιορτάζω την μνήμη αυτών των ανθρώπων.
Και θλίβομαι καθώς αναρωτιέμαι: οι μετέπειτα γενιές, αυτές που σήμερα έκαναν παρέλαση κάτω από τους ήχους της μπάντας θα είναι υπόδουλες στα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και θα ξεπληρώνουν τα δάνεια των δικών μας εποχών, θα έχουν κάποιον ήρωα να θυμούνται από τις μέρες μας; κάποιον που θα έχει ορθώσει το ανάστημά του και θα έχει παλέψει για να μην γίνει βορά των Οικονομικών Συμφερόντων η χώρα μας;
Θα υπάρχει κάποιο φωτεινό παράδειγμα; Εκείνοι που τα έβαλαν με την Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια χούφτα άνθρωποι, αγράμματοι οι περισσότεροι, αλλά κουβάλαγαν ένα σύμβολο μέσα τους: τους 300 του Λεωνίδα.
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, βλέπεις... Όχι πανεπιστημιακά παπύρια και οικονομικές θεωρίες... Θέλει αντρειωμένους και αποφασισμένους να σταθούν ορθοί και να παλέψουν, να απαιτήσουν το αυτονόητο και το δίκιο. Να μην βολευτούν στο διαμερισματάκι τους, στο αυτοκινητάκι τους, στην δουλίτσα τους και όσο έχουν αυτά τα "αγαθά" δεν πα' να βράσει στο ζουμί της η πλάση όλη...
Ευτυχώς που έχει θεσπιστεί λοιπόν αυτή η μέρα... για να είναι κλειστά τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι έτσι ώστε οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας να κουνάνε το κεφάλι, να χαμογελάνε ειρωνικά και να αποχωρούν... Θα πρέπει ίσως να ενημερώσουμε όλα τα ταξιδιωτικά γραφεία του εξωτερικού ποιες ημέρες επιτρέπεται η επίσκεψη σ' αυτούς τους χώρους. Αλλά και τους Έλληνες που οι μέρες που μπορούν να πάρουν τα παιδάκια τους και να τους δείξουν τα μεγαλουργήματα του πολιτισμού, απόγονοι των οποίων είναι, τυχαίνει να είναι αργίες και για τους υπαλλήλους που εργάζονται σ' αυτούς τους χώρους.   


Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Σχετικά με την ανάρτηση στο limeri.blogspot.com "Tι πραγματικά συμβαίνει με το ευρώ - Μια πληροφορία που έχει κρατηθεί στο σκοτάδι

Διάβασα ένα άρθρο στο λημέρι και μεταφέρω το απόσπασμα επειδή απ' όσο γνωρίζω τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.
Το άρθρο με τίτλο ""Tι πραγματικά συμβαίνει με το ευρώ - Μια πληροφορία που έχει κρατηθεί στο σκοτάδι" μεταξύ άλλων αναφέρει:"Πολλοί είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν το κοινό μυστικό για το ευρώ
Μας λένε ότι είμαστε όλοι στο ευρώ, άρα ούτε και τους Ευρωπαίους τους συμφέρει να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι....
Δεν είμαστε όλοι στο ίδιο ευρώ, όσο και αν αυτό δεν είναι ευρέως γνωστό για ευνόητους λόγους....
Η κοινή Ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα έχει ως εκδότες τις κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Η κάθε χώρα τυπώνει όσα ευρώ (χαρτονομίσματα) δικαιολογούν το μέγεθος της και η πορεία της οικονομίας της.
Αν κοιτάξετε στα ευρώ σας θα δείτε ότι μπροστά από τον αριθμό σειράς, υπάρχει ένα γράμμα. Αυτό υποδηλώνει τον εκδότη του τραπεζογραμματίου. Έτσι κάθε χώρα έχει το "δικό της" ευρώ.
Η κωδικοποίηση έχει ως εξής: ....
Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η πληροφορία έχει κρατηθεί στο σκοτάδι.
Οι πολιτικές και νομισματικές αρχές δεν θέλουν να την γνωρίζετε.
Παρατηρήστε δε, ότι το γράμμα-σύμβολο κάθε χώρας δεν έχει την παραμικρή σχέση με το όνομά της. Δηλαδή, γιατί η Γαλλία να μην είχε το F (France) αντί για το U που δεν λέει τίποτα. 

Η απάντηση είναι απλή. Κάντε μια δοκιμή.
Ας κάνουμε μια ανάληψη 1000 ευρώ από 1 ATM.
Τσεκάρετε τους κωδικούς των χαρτονομισμάτων.
Θα δείτε ότι σχεδόν όλοι είναι από άλλες χώρες.
Ελάχιστα θα είναι τα Ελληνικά, αν υπάρχουν καθόλου. Κυρίως θα βρείτε γερμανικά και ιταλικά ευρώ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κινούμαστε και ζούμε με ξένα χρήματα, δανεικά από άλλες χώρες.

Μεταξύ πυρετού και λιβέλλου

Είδα τα γραφόμενα που αναρτήθηκαν από κάποια ταξιδεύτρια του ιστόχωρου μετά από τον ολιγοήμερο πυρετό της, θύμα κι εκείνη όπως αρκετοί άνθρωποι της οποιασδήποτε ίωσης. Δεν μπόρεσα ειλικρινά να καταλάβω γιατί το κείμενό της είχε γραφτεί σε τόσο επιθετικό ύφος. Μπαίνοντας στους ενωμένους bloggers και διαβάζοντας τα όσα αναφέρονταν εκεί, ως προς αυτά τα γραφόμενα για την πρόταση που είχε γίνει προ ημερών (Προτροπή για αποχή από τα blog μας στις 10 Μάρτη και συμμετοχή στη Γενική Απεργία της Πέμπτης).
Επειδή δεν ανήκω στους παλαίμαχους bloggers αλλά ανήκω στους ανθρώπους που προσπαθούν να μοιραστούν τη σκέψη τους, τα ερωτηματικά τους, την άγνοιά τους κι έχω την άποψη ότι οι παλιότεροι θα ξεκίνησαν με διάθεση να μοιραστούν (οπότε αυτόματα στο δικό μου φτωχό μυαλό είναι καλοδιάθετοι) αισθάνθηκα ένα σφίξιμο διαβάζοντάς το συγκεκριμένο ξέσπασμα.
Εδώ και τριάντα δύο χρόνια συμμετέχω ενεργά στις απεργίες του κλάδου μου και όχι μόνο. Σε οποιαδήποτε πράξη με βρίσκει αντίθετη.
Με τον ίδιο τρόπο συμμετείχα στην προτροπή των ενωμένων bloggers. Το αποφάσισα εγώ. Προτάσεις κυκλοφορούν πολλές και ο καθένας αποφασίζει να συμμετέχει ή όχι. Και ο καθένας αποφασίζει να γράψει τις αντιρρήσεις του και να εκθέσει τους λόγους της διαφορετικής άποψής του.
Αλλά το να επιτίθεται με τόσο απαξιωτικό τρόπο δεν το καταλαβαίνω. Ούτε την ίδια απαξιωτική αναφορά στην ξαδέλφη ή στον χασάπη...
Ειδικά σε εκείνο το σημείο που αναφέρει "Κι από πότε, γενικώς, η τεχνολογική δυνατότητα του να γράφει ή να μην γράφει ελεύθερα και δημοσίως  όχι πια μόνο ο επαγγελματίας αλλά και ο χασάπης ο Μενέλαος, η Θεώνη, εγώ, εσύ είναι ένα δικαίωμα που αυτομάτως μας προσδίδει ιδιότητες που είναι άξιες δημόσιου σεβασμού και επιρροής; Ιδιότητες που ξαφνικά υπερτερούν και οφείλουν να προτάσσονται απ' αυτό που ήμασταν πριν την, κάθε laptop και adsl κάθε κλανιά και σχόλιο, εποχή. Από τότε που όλοι ήξεραν μόνο τον χασάπη τον Μενέλαο, την ξαδέλφη μου τη Θεώνη εμένα, εσένα και όχι..."
Να πάρω "την τεχνολογική δυνατότητα του να γράφει.... όχι μόνο ο επαγγελματίας αλλά και ο χασάπης...". Αυτό δεν το κατάλαβα. Δηλαδή δικαίωμα να εκφράζεται έχει μόνο ο επαγγελματίας; Στο σπίτι μας λοιπόν θα πρέπει να απαγορεύεται η οποιαδήποτε συζήτηση. Γιατί είναι λίγες οι οικογένειες που έχουν κάποιον διατροφολόγο, οικονομολόγο, γιατρό, νομικό, συνδικαλιστή, νηπιαγωγό, δάσκαλο, καθηγητή κ.ο.κ. για να εκφράσει την άποψη του (πόσο μάλλον να αποφασίσει το οτιδήποτε στο σπίτι). Ακόμη και οι γονείς δεν θα πρέπει με αυτή τη λογική να εκφράζουν τις απόψεις τους γιατί δεν είναι επαγγελματίες.
Να μην αναφέρω τώρα ότι λόγω επαγγελματιών βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε.
Επαγγελματιών πολιτικών, επαγγελματιών δημοσιογράφων, επαγγελματιών δασκάλων και καθηγητών (το είδαν το θέμα τόσο επαγγελματικά οι άνθρωποι που στο σχολείο ετοιμάζουν τα παιδιά για να μην πάνε απροετοίμαστα στα ιδιαίτερα φροντιστήριά τους).
Όχι όλοι βέβαια. Οι καθαροί επαγγελματίες μόνο. Οι υπόλοιποι, που βλέπουν την οποιαδήποτε εξειδίκευσή τους σαν μέσο για κοινωνική προσφορά δεν απαξιούν κανέναν και τίποτε.
Πριν από κάποια χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν την δυνατότητα να γράφουν και να διαβάζουν.
Με το ίδιο σκεπτικό λοιπόν δεν είχαν το δικαίωμα να εκφράζονται.
Ανατριχιαστικό.
Ε, λοιπόν εμένα δεν μου κάνει ο επαγγελματισμός. Εγώ θέλω να ακούω τη σκέψη του καθενός. Εγώ θέλω να εκφράζεται ο καθένας ελεύθερα. Και να έχω το δικαίωμα να μην συμφωνώ μαζί του, να τον καλημερίζω, να μην τον σπρώχνω στην γωνιά του αλλά να του λέω και την δική μου άποψη.
Οι πρωτοκαθεδρίες και τα
Και το σημείο όπου αναφέρει "Από πότε ο κατακερματισμός σε χίλια διαφορετικά κομμάτια του οποιουδήποτε τυχαίου συνόλου, που εξ αντικειμένου δεν μπορεί να ομαδοποιηθεί, προάγει τον "κοινό" αγώνα, προάγει ή δεν προάγει οτιδήποτε, υπέρ ή κατά οποιουδήποτε;"
πάλι δεν το κατάλαβα. Ποιος θέλει να ομαδοποιηθεί; Το να είμαστε μια παρέα πρέπει οπωσδήποτε να μας μετατρέψει σε ομάδα στην οποιαδήποτε στάνη;
Κι εδώ τι είμαστε; Στρατόπεδα; Μοιραζόμαστε σε εχθρούς και φίλους;
Τα blog φτιάχνονται για να προσκαλέσουν κάποιους να δώσουν μάχη; Ή για να μεταφέρουν τις απόψεις και τις γνώσεις του καθενός, για να βοηθήσουν να δει ο καθένας μας και από άλλη σκοπιά το κάθε τι;
Νομίζω ότι μπορεί να επιτραπεί στην κάθε μελαχρινή blogger με ύψος 1.70 και πάνω να κάνει αυτό που εκείνη επιθυμεί και το ίδιο βεβαίως και όσοι επιθυμούν να ξεραθούν στα γέλια και να διαθέσουν τον χρόνο τους όπως βούλονται.
Η κοινωνία εκεί έξω, δεν είναι ένας άλλος πλανήτης. Στην κοινωνία είμαστε και εμείς. Η δυναμική του οποιουδήποτε κινήματος δεν μετριέται ούτε υπολογίζεται με την προϊστορία των διαμαρτυριών ή το μέλλον τους. Η δυναμική προσδιορίζεται από το τι καταφέρνουμε ο καθένας χωριστά, αλλά και σαν παρέα, να μεταδώσουμε. Από το απόσπασμα ενός βιβλίου που κάποιος δεν κατάφερε να διαβάσει, από την γνώση που αποκτήσαμε σπουδάζοντας, από την εμπειρία που αποκτήσαμε στο ταξίδεμά μας στον κόσμο. Η δυναμική προσδιορίζεται από την δυνατότητα που προσφέρουμε όλοι μας για να αρχίσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να απλώνουν την κριτική τους σκέψη. Και φυσικά δεν μετράει το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια.
Νηφάλια, καλοδιάθετα και με πλήρη επίγνωση της μηδαμινότητάς μας.
Βέβαια εγώ δεν είμαι επαγγελματίας. Είμαι απλά ένας άνθρωπος που επιθυμώ να διαβάσω τις σκέψεις και τις απόψεις των γύρω μου και να μοιραστώ τις δικές μου. Και μου έρχεται πιο εύκολο να το κάνω από δω γιατί είναι πολύ κουραστικό να τις μεταφέρω σε χειρόγραφη μορφή και να τις μοιράζομαι προφορικά με τους φίλους μου.



Δανεισμένο, παλιά ανάρτηση αλλά τόσο αληθινό

Το βρήκα ερευνώντας το γεμάτο ενδιαφέροντα θέματα και απόψεις blog του sofisth και δανείστηκα το σχόλιο που είχε κάνει στην ανάρτηση για το θέμα της ψηφοφορίας του ΣΚΑΙ για τον πιο μεγάλο Έλληνα. (http://sofistis.wordpress.com/2009/05/19/190509/).
Το παραθέτω :
Όπως λέει και το χιλιοειπωμένο: “Μην τα βάζεις ποτέ με έναν βλάκα, στο τέλος σε ρίχνει στο επίπεδό του και σε κερδίζει λόγω εμπειρίας…”.
Ορθότατη παρατήρηση.

Δευτέρα, αφήνοντας την ποίηση για το επόμενο Σάββατο

Καλή μέρα σε όλους και καλή εβδομάδα.
Δεν τα κατάφερα σήμερα να σταθώ παρατηρητής των εξελίξεων βλέποντας τα παπαγαλάκια να αρχίζουν πάλι το χορό τους περί νέων μέτρων.
Κάθισα λοιπόν και έστειλα ένα γράμμα. Ένα γράμμα στον υπουργό εργασίας.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στα εκλογικά τμήματα πριν από κάμποσα χρόνια, μοίραζε τριαντάφυλλα στις γυναίκες. Είχε συμπέσει βλέπετε η εκλογική διαδικασία με την γιορτή της γυναίκας.
Καμιά γυναίκα δεν αντιλήφθηκε τον συμβολισμό. Τα τριαντάφυλλα είναι υπέροχα ως άνθος αλλά από κάτω, στο κοτσάνι έχουν αγκάθια...
Τον έχω ψηφίσει τον σύντροφο Λοβέρδο. Οπότε είναι αντιπρόσωπός μου, έτσι δεν είναι; Πώς να μην απευθυνθώ λοιπόν στον αντιπρόσωπό μου όταν βλέπω ότι δεν πράττει σύμφωνα με τις οδηγίες μου; Αν ήμουν επιχειρηματίας και ο αντιπρόσωπός μου μου είχε γνωστοποιήσει τις ιδέες του, τις είχα βρει σύμφωνες με τις δικές μου και του είχα δώσει την αντιπροσωπεία, δεν θα είχα το δικαίωμα να του την πάρω όταν δεν θα ακολουθούσε την φιλοσοφία της επιχείρησης; Θα το είχα.
Στην πολιτικό γίγνεσθαι όμως υπάρχει το συμβόλαιο. Οπότε πρέπει να περιμένω τον χρόνο λήξης του συμβολαίου, εκτός και εάν υπάρξουν λόγοι που θα καταστήσουν ασύμφορη την περαιτέρω παραμονή του ως αντιπροσώπου (βλ. πρόωρες εκλογές).
Έως τότε θα περιμένω λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς αυτός ο τόπος και οι ιθαγενείς του έχουν μάθει να περιμένουν. Τόσες χιλιάδες χρόνια επέζησε περιμένοντας. Πέρασαν από πάνω του Ρωμαίοι, Χριστιανοί, Οθωμανοί, Ενετοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι (που λέει ο λόγος), Αμερικανοί, δικτάτορες, ανίκανοι ηγέτες... Και ακόμη είμαστε εδώ ζωντανοί. Καταπονημένοι, λαβωμένοι, μισότυφλοι, σέρνοντας το σακατεμένο πόδι μας. ΑΛΛΑ είμαστε εδώ! Ο λαός της Ελλάδας, το ελληνικό φιλότιμο, η ελληνική φιλοξενία, η θάλασσά μας, ο ουρανός μας (έστω και με τα chemitrails), με το κλάμα, την απελπισία και το γέλιο μας. Και θα είμαστε εδώ όταν οι καρικατούρες και οι αποτυχημένοι αντιπρόσωποι θα έχουν σβηστεί από την μνήμη μας και θα έχουν μείνει τα μελανά σημεία των πράξεών τους.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Για τη Γάζα

Βρήκα αυτή την είδηση χάρη στην εφημερίδα μας http://agapimena-blogs.blogspot.com/ και το 'ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ' (http://tsak-giorgis.blogspot.com/2010/03/blog-post_205.html). Και τους ευχαριστώ θερμά: Λοιπόν, όλοι να βοηθήσουμε... Ένα κλικ στη βαρκούλα που βρίσκεται στα δεξιά και θα δείτε πόσο απλό είναι.