Το βρήκα σ' ένα καταπληκτικό blog και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ότι άλλο πράγμα είναι η επιλογή επαγγέλματος και άλλο η απόφαση ανάληψης της ευθύνης για την διαμόρφωση του μέλλοντος (γιατί αυτό κάνουν οι νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, καθηγητές κάθε τόπου). Θεωρώ ότι όποιος δηλώνει αυτές τις σχολές για να συνεχίσει τις σπουδες του οφείλει να ξεπεράσει τον εαυτό του οφείλει να γίνει αντάξιος ενός Προμηθέα.
Συγκλονιστική ανάρτηση:
"Ναι, το μοντέλο του αληθινού δασκάλου που σμίλεψε ο Δημήτρης Λιαντίνης στο βιβλίο του Τα Ελληνικά, πιστεύω ότι είναι ο μόνος τρόπος για την ύπαρξη ενός μέλλοντος αντάξιου του ανθρώπινου είδους: "Εν αρχή ην ο
δάσκαλος..."
"Είναι μακρύς ο δρόμος που ο νέος δάσκαλος θα διανύσει για να ανακαλύψει - αν ανακαλύψει - τον αυθεντικό τύπο δασκάλου. Και θα γδάρει αμέτρητες φορές
τα γόνατά του. Άλλο δρόμο δεν έχει. Μόνο το δρόμο του πόνου. Εκείνου
του πόνου του βαθύτατου που πόνο του κόσμου".
«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.
Ότι
δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που
φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της
γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι
αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και
φθαρτή σαν τη σάρκα σου.
Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.».
Και συνεχίζει η ανάρτηση:
"Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο άρθρο 26:
«Οι γονείς έχουν κατά προτεραιότητα το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της εκπαίδευσης που θα δώσουν στα παιδιά τους.»
Ακούς,
δασκαλάκο; Οι γονείς των μαθητών σου έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το
είδος της εκπαίδευσης που θα δώσεις στα παιδιά τους. Και κατά
προτεραιότητα. Πότε και ποιος σου το δίδαξε αυτό;
Ποιος και πότε σου δίδαξε και σου εξήγησε τι ακριβώς κάνεις από την ώρα που μπαίνεις σε ένα σχολείο να διδάξεις; Δε είσαι εκεί για το ξεροκόμματο που σου δίνουν για μισθό. Είσαι εκεί γιατί η κάθε μάνα που έφερε παιδί στον κόσμο λαχταράει το καλύτερο για το παιδί της.
Να στο πω πιο απλά; Αν η κάθε μάνα και ο κάθε πατέρας δε γεννούσαν
παιδιά, σχολείο δε θα υπήρχε. Δε θα υπήρχες ούτε κι εσύ. Είναι η ανάσα
της ανθρωπότητας που έπλασε τα σχολεία. Και την αγωγή του νέου ανθρώπου.
Για να τον παραδώσεις έτοιμο εσύ, ο δάσκαλος, στην κοινωνία. Κι όχι
στην κρατική εξουσία.Ποιος και πότε σου δίδαξε και σου εξήγησε τι ακριβώς κάνεις από την ώρα που μπαίνεις σε ένα σχολείο να διδάξεις; Δε είσαι εκεί για το ξεροκόμματο που σου δίνουν για μισθό. Είσαι εκεί γιατί η κάθε μάνα που έφερε παιδί στον κόσμο λαχταράει το καλύτερο για το παιδί της.
Είσαι εκεί για να διαπλάσσεις ανθρώπους ελεύθερους κι όχι γενίτσαρους...
Θεός δεν είσαι, δασκαλάκο. Είσαι άνθρωπος και άνθρωπος χρωστάς να μείνεις. Τίποτε καλύτερο απ' αυτό. Το μέτρο το ανθρώπινο. Το πάντων χρημάτων μέτρον άριστον.
Εσύ ειδικά, δασκαλάκο. Που γυρνάς σήμερα στις πλατείες με τους χιλιάδες αγανακτισμένους ανθρώπους. Πρέπει επιτέλους να σκεφτείς. Ποιος δικαιούται να ορίζει το είδος της εκπαίδευσης; Εκείνοι που απέτυχαν να ορίσουν ακόμη και τα οικονομικά της χώρας; Αυτοί που τη μία μέρα έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν και την επόμενη σε έδειξαν με το δάχτυλο κραυγάζοντας: "Μαζί τα φάγαμε!"
Οι ίδιοι που σε κατηγόρησαν για τεμπέλη. Εσένα που σαν σκυλί τους δουλεύεις χρόνια αντί πινακίου φακής. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος και όργανο πειθήνιο. Για σχολείο αποτελεσματικό στα μέτρα τα δικά τους. Όργανό τους και προϊόν δικό τους και της εκπαίδευσής τους είσαι, δασκαλάκο. Δεν το βλέπεις;
Αυτοί σε έστειλαν με γνώσεις μισές και ψέματα φορτωμένο να το παίξεις δάσκαλος. Κι έφαγες ξανά και ξανά τα μούτρα σου. Επίτηδες κι όχι τυχαία. Δε χρειάζεται, σου λέει, έτσι να κόψουν το κεφάλι ενός λαού. Το αφήνουν απλά αμόρφωτο. Ελεγχόμενο. Και χειραγωγήσιμο.
Κι είσαι εσύ, δασκαλάκο, που βγάζεις πέρα τη δουλειά τους. Να κρατάνε δούλους τους ανθρώπους. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβες τι ακριβώς κάνεις στο σχολείο. Ποιος είναι ο αληθινός σου ρόλος. Κι αν το κατάλαβες, δεν ξέρεις τον τρόπο ν' αντιδράσεις.
Μπροστά σου είναι. Κάθε μέρα. Είναι τα μάτια της μάνας που αποχαιρετάνε το παιδί στην πόρτα του σχολειού. Και η αγκαλιά του πατέρα που το υποδέχεται κάθε μεσημέρι. Είναι οι γονείς που σου εμπιστεύονται ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Είναι αυτοί που η φύση ορίζει να θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους. Και η οργανωμένη κοινωνία να τους κρατάει σε σκοτάδι βαθύ ποιο είναι αυτό το καλύτερο.
Η αλήθεια της φύσης και η αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Εκεί παλεύεις. Ανάμεσα στην άδολη αγάπη του γονιού για το σπλάχνο του και σε όσα του έχουν παραγεμίσει το κεφάλι. Τις αντιλήψεις του. Ναι, είναι λάθος αυτές οι αντιλήψεις. Τις περισσότερες φορές. Και σε πνίγουν με τις απαιτήσεις τους. Το ξέρω. Το έχω περάσει.
Ψάχνεις έξοδο από το τούνελ και φως πουθενά. Μόνο σκοτάδι. Είναι οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων; Όχι!
Εσύ είσαι έλληνας. Πρέπει να είσαι έλληνας. Όπως κάθε άνθρωπος. Και απόγονος του Οδυσσέα. Με τα δικά τους όπλα θα τους πολεμήσεις. Και με την πονηριά σου. Έτσι θα χτίσεις το δούρειο ίππο σου.
Ακόμη κι όταν ο Εφιάλτης φαίνεται στο βάθος. Έλληνας και τότε να σταθείς. Λεωνίδας. Στις δικές σου Θερμοπύλες. Στο μετερίζι της παιδείας.
Μόνο που ο Λεωνίδας, τουλάχιστον ιστορία γνωρίζεις, δεν ήταν μόνος. Ούτε κι εσύ είσαι. Οι δικοί σου 300 είναι οι γονείς των μαθητών σου. Μαζί τους θα σταθείς στη μάχη. Για το αύριο. Για το καλύτερο. Για τον άνθρωπο. Για την αθώα νέα γενιά.
Και το ερώτημα είναι: Είσαι έτοιμος να πεις το Μολών Λαβέ; Όπου και όταν;
Μόνο αυτό. Ούτε οι γνώσεις οι βαθυστόχαστες για αποτελεσματική συνεργασία, ούτε άλλο. Μόνο με της ψυχής το πύρωμα και με το αίμα. Είσαι, ρωτάω, έτοιμος;
Να διασχίσεις το αγκαθερό μονοπάτι που σε χωρίζει από τους γονείς. Που αδιαφορούν για το έργο σου, σε υποτιμούν, παρεμβαίνουν αυθαίρετα, αγνοούν τι τραβάς... Τα ξέρω, σου λέω. Δε μιλάω έξω απ' το χορό.
Σ' αυτούς όμως τους γονείς πρέπει να ενσταλάξεις τη γνώση. Για τη νέα αγωγή που χρειάζεται ο τόπος, ο λαός, ο άνθρωπος. Εσύ θα γίνεις ο δάσκαλός τους. Εσύ που θα τους οδηγήσεις. Που σε είπανε παιδαγωγό. Γιατί ποτέ δεν ξέχασαν ότι οι παιδαγωγοί ήταν σκλάβοι. Κι άλλο ήταν οι δάσκαλοι.
Δάσκαλος, δασκαλάκο, ήταν ο Σωκράτης. Γι' αυτό τον κέρασαν κώνειο. Δάσκαλος και ο Δελμούζος. Γι' αυτό τον έσυραν σε δίκη. Δάσκαλος και ο Λιαντίνης. Γι' αυτό τον σκότωσε το μεγάλο έγκλημα.
Εσύ; Θα μείνεις δασκαλάκος;
http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2011/06/blog-post_09.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου