Ευχολόγια-Ευχαριστίες

Έρρωσθε κι ευδαιμονείτε!!!
Ευχαριστώ φίλους και συμπορευτές για την επίσκεψη στο καταφύγιό μου. Συμβουλές, παραινέσεις, οδηγίες ευπρόσδεκτες.
Η μόνη αποδεκτή πίστη εδώ: "Η ακλόνητη πίστη μας σε μία πεποίθηση δημιουργεί ένα μοντέλο του κόσμου το οποίο μας προκαλεί νοητική δυσλειτουργία" (Mark Joyner). .
Παράκληση : οι απόψεις που θα μοιραστείτε εδώ οφείλουν ν' αντέχουν στην ευθύνη της γλωσσικής μας κληρονομιάς (: Λέξεις που ασεβούν πάνω σ' αυτήν την κληρονομιά είναι μη αποδεκτές). Η γλώσσα μας παρέχει τη δυνατότητα έκφρασης διαθέσεων και συναισθημάτων οπότε θεωρώ θλιβερή ένδεια τη χρήση κακόηχων και μονότονων εκφράσεων. Δείτε το σαν μια προσωπική πρόκληση!

Η κυκλοφορία εδώ είναι ελεύθερη σε όσους ατενίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους στα μάτια. Απαγορεύεται η είσοδος σε οσφυοκάμπτες, διαθέτοντες μυαλό δομημένο σε κουτιά-κελιά, απόλυτους. Καλοδεχούμενοι οι σεβόμενοι τον εαυτό τους (δηλ. οι χαμογελώντες από το βάθους καρδίας, νόησης, οι καλοδιάθετοι μέρα-νύχτα, οι διαθέτοντες το δάκρυ το λυτρωτικό, το γέλιο και ουχί το γελοίο. Οι σεβόμενοι ζώα, φυτά, γήινους, εξωγήινους, το κρύο, τη ζέστη, τη βροχή, το χιόνι, τη θάλασσα, το βουνό, τον κόκκο της άμμου.
Αν, όλως τυχαίως, έχετε και μια παθιασμένη σχέση με τα βιβλία θα περάσουμε καταπληκτικά!

Αναγνώστες

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Από το 1992..

Αυτά συνέβαιναν το 1992.
Χάρη στον Δημήτρη, τον γεμάτο ανησυχίες κι ευαισθησίες σύντροφό μου, είδα αυτό το βίντεο που το ανακάλυψε (όπως και σωρό άλλων) στην ιστοσελίδα http://www.greatlie.com και στο tro-ma-ktiko.blogspot.gr
Τα λόγια είναι περιττά. Και το μήνυμα σαφέστατο. Δεν νομίζετε πως μετά από αυτή την σπαρακτική κραυγή έχουμε την υποχρέωση να φανούμε αντάξιοι μιας τέτοιας γενιάς του ανθρώπινου είδους; Και όχι μόνο στα περιβαλλοντολογικά θέματα αλλά σε οτιδήποτε δεν συνάδει με τα όνειρα και τις επιθυμίες που είχαμε οι ίδιοι σαν παιδιά και έφηβοι;
Σε οτιδήποτε. Στην πολιτική σκηνή που έχουμε διαμορφώσει με την ψήφο μας ή την αποχή μας, με την συμμετοχή μας ή τη μη συμμετοχή μας, με την ανοχή μας ή την αδιαφορία μας, με τον μικρόνοο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ζωούλα μας;
Στην κοινωνική μας αναλγησία;
Στον καταστροφικό μας καταναλωτισμό;
σε, σε, σε...
Αναλογιστείτε το κάθε φορά που ένα παιδί καρφώνει το βλέμμα του επάνω σας... 


Δεν υπάρχουν σχόλια: