Από το 1992..

Αυτά συνέβαιναν το 1992.

Χάρη στον Δημήτρη, τον γεμάτο ανησυχίες κι ευαισθησίες σύντροφό μου, είδα αυτό το βίντεο που το ανακάλυψε (όπως και σωρό άλλων) στην ιστοσελίδα http://www.greatlie.com και στο tro-ma-ktiko.blogspot.gr

Τα λόγια είναι περιττά. Και το μήνυμα σαφέστατο. Δεν νομίζετε πως μετά από αυτή την σπαρακτική κραυγή έχουμε την υποχρέωση να φανούμε αντάξιοι μιας τέτοιας γενιάς του ανθρώπινου είδους; Και όχι μόνο στα περιβαλλοντολογικά θέματα αλλά σε οτιδήποτε δεν συνάδει με τα όνειρα και τις επιθυμίες που είχαμε οι ίδιοι σαν παιδιά και έφηβοι;

Σε οτιδήποτε. Στην πολιτική σκηνή που έχουμε διαμορφώσει με την ψήφο μας ή την αποχή μας, με την συμμετοχή μας ή τη μη συμμετοχή μας, με την ανοχή μας ή την αδιαφορία μας, με τον μικρόνοο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ζωούλα μας;

Στην κοινωνική μας αναλγησία;

Στον καταστροφικό μας καταναλωτισμό;

σε, σε, σε...

Αναλογιστείτε το κάθε φορά που ένα παιδί καρφώνει το βλέμμα του επάνω σας...