Τα πρωτοσέλιδα της υγείας...

Πραγματικό σοκ μου προκάλεσε η ανακάλυψη--πρωτοσέλιδα μάλιστα-του Τύπου στο Ελλαδιστάν.
Λες και τόσους μήνες όλα έβαιναν σε ανεκτές ταχύτητες στα δημόσια νοσοκομεία. Λες και τόσους μήνες τώρα οι γιατροί δεν εργάζονταν εθελοντικά στα Επείγοντα καθώς είχαν αποφασίσει επίσχεση εργασίας μέχρι την εξόφληση των δεδουλευμένων τους.
Η απουσία οποιασδήποτε ανάρτησης για ενάμισι μήνα οφείλεται σε έναν αιφνίδιο πρόβλημα υγείας που με ανάγκασε να περάσω μια οδύσσεια μέχρι να μπορέσω να χειρουργηθώ. Όχι βεβαίως σε δημόσιο νοσοκομείο, λόγω της επίσχεσης.
Μετά από δεκαπέντε ημέρες αναμονή σε ακινησία με κηδεμόνα στο πόδι μου και επειδή δεν φαινόταν να υπάρχει καν πιθανότητα ορισμού της πιθανής ημερομηνίας που θα αντιμετωπιζόταν το πρόβλημά μου, αναγκάστηκα να απευθυνθώ σε ιδιωτική κλινική. Πλήρωσα, χειρουργήθηκα εντός δύο ημερών και όλα βαίνουν καλώς.
Δεν θα αναφερθώ στην 'ξεφτίλα' μου και την κατάθλιψη που με πλημμύρισε (όντας εργαζόμενη στον τομέα της Υγείας για 27 χρόνια και παλεύοντας από την πρώτη στιγμή να συνεισφέρω το ελάχιστο λιθαράκι μου σ' αυτό το ρημάδι το ΕΣΥ) όταν αναγκάστηκα να απευθυνθώ στον ιδιωτικό τομέα.
Όχι... Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η τραυματική εμπειρία μου και ο θυμός που κουβαλάω επειδή βρέθηκα έρμαιο της ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς ενός ειδικευόμενου σε ένα Δημόσιο Νοσοκομείο που πιθανώς θεωρεί τον εαυτό του τουλάχιστον Καθηγητή Πανεπιστημίου. και για να μην μακρυγορώ, σας αναφέρω την ιστορία τρόμου:
Ν. Αχαΐας, 20 χλμ μετά την Πάτρα. Βράδυ αργά μετά τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς με μια απλή κίνηση αρχίζει ένας αφόρητος πόνος στην περιοχή του γόνατου. Μα αφόρητος! Να μην μπορώ να κάνω καμία κίνηση. Μετά από δυο ώρες που προσπαθώ να τον μετριάσω τηλεφωνώ στο ΕΚΑΒ. Η απάντηση κατανοητή: "Υπάρχει ένα ασθενοφόρο για όλη την περιφέρεια. Ξάπλωσε και πάρε πάλι το πρωί..." Το θέμα ήταν ότι ο πόνος δεν σταματούσε και ήταν αδύνατο να κάνω την παραμικρή κίνηση.
Αλλά αφού υπάρχει μόνο ένα ασθενοφόρο σ' όλη την περιφέρεια, τι να κάνουμε; Μπορεί να υπάρξει ένα τροχαίο, κάποιο καρδιακό περιστατικό, πόνος είναι, ας κλαίω, ας ουρλιάζω... θα ζήσω.... Αποδέχομαι την απάντηση γιατί ξέρω το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού που υπάρχει εδώ και χρόνια.
Έρχεται το πρωί, πάει ο σύντροφός μου στο Κέντρο Υγείας, ρυθμίζεται το θέμα του ασθενοφόρου. Έρχονται οι άνθρωποι, νάναι καλά. Χωρίς βέβαια συνοδεία γιατρού. Άλλο δεδομένο που κυριαρχεί εδώ και χρόνια. Οπότε το θέμα της χορήγησης κάποιου ενέσιμου παυσίπονου δεν συζητείται.
Ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι για τουλάχιστον τρία τέταρτα μέχρι να καταφέρουν να με κατεβάσουν, να ακινητοποιήσουν το πόδι με έναν 'νάρθηκα αέρος', ο οποίος όμως για κακή μου τύχη έχανε τον αέρα οπότε η μεταφορά (σερνόμουν στο πάτωμα και εκείνοι με προσοχή τραβούσαν σιγά-σιγά το πόδι) γινόταν μέσα σε κρύο ιδρώτα, κλάμα, δάγκωμα χειλιών.
Και φτάνουμε στο Νοσοκομείο του Ρίου. Εφημερεύει ο 'Άγιος Ανδρέας'.
Δεν ξέρω αν θυμάστε έναν σεισμό που είχε σαν συνέπεια να καταστεί μη 'κατοικήσιμο' το νοσοκομείο του 'Αγίου Ανδρέα". Ο τότε υπουργός νομίζω ότι είχε πει πως σε ένα χρόνο θα ήταν έτοιμο. Ακόμα ανέτοιμο είναι με ότι αυτό συνεπάγεται. Που συνεπάγεται την εξουθένωση των εργαζομένων στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Άλλο μεγάλο θέμα κι αυτό.
Αλλά ας γυρίσουμε στο τωρινό θέμα ωστόσο.
Ο εφημερεύων γιατρός (ορθοπεδικής) ειδικευόμενος βεβαίως-βεβαίως, αρχίζει την εξέταση. Για βασανιστήριο δεν μπορώ να πω, καλά ήταν. Εγώ να ουρλιάζω κι αυτός να μετακινεί το πόδι σκωπτικότατος, ειρωνικότατος και να καταλήγει ότι θα μου βάλει νάρθηκα και θα μου γράψει μια μαγνητική, θα πάω στο σπίτι μου και να το δουν μετά τρεις μέρες.
Το θεάτρο του παραλόγου! Να μην μπορώ να κινήσω το πόδι από τον πόνο. Ο πόνος να είναι υποφερτός με μία κλίση 5 μοιρών, να ουρλιάζω με το που έκανε την άγαρμπη εξέτασή του, να με στείλει για ακτινογραφία (για να λυγίσω κάπως το γόνατο να βγει η ακτινογραφία που είχε δώσει εντολή ούρλιαζα από τον πόνο) από την οποία βεβαίως κανένα στοιχείο δεν απέκτησε (αλλά του έλεγα έτσι κι αλλιώς ότι δεν το είχα χτυπήσει πουθενά, ότι έγινε ξαφνικά με μία απλή κίνηση) μην έχει κάνει διάγνωση και να θέλει να βάλει το πόδι μου σε νάρθηκα και να με στείλει σπίτι.
Μετά από απείρου κάλλους σκηνές (να  μου αναφέρει ότι δεν θέλω να γίνω καλά και ότι χρειάζεται να επισκεφτώ άλλου είδους γιατρό, να κόβει με χέρι το βαμβάκι και να αφήνει το πόδι μου να πέσει κάτω όταν ζήτησα να με εξετάσει άλλος γιατρός, να μου ζητάει να κατέβω από το φορείο και να φύγω γιατί δεν είχα τίποτε).
Από τις 11 η ώρα το πρωί και αφού είχε φτάσει η ώρα κοντά 4 το απόγευμα, αφού μετά από προτροπή των συνοδών μου είχε καλέσει νευροχειρουργό και αγγειολόγο οι οποίοι δήλωναν μετά από ηπιοτάτης εξέτασης ότι ήταν πρόβλημα ορθοπεδικό, αφού μετά από ενέργειες των συνοδών μου κατέβηκαν και δύο άλλοι γιατροί της κλινικής εκ των οποίων ο ένας τουλάχιστον ήταν επιμελητής και ζήτησαν να γίνει μαγνητική (και αυτοί με εξέτασαν, αλλά και πάλι η δική τους εξέταση ουδεμία σχέση είχε με την αγαρμποσύνη και τη βιαιότητα του ειδικευόμενου), αποφασίσαμε να με εξετάσει ο γιατρός του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου που έκανε απογευματινό ιατρείο.
Όπου συνέβη το εξής καταπληκτικό: Ο γιατρός, κ. Τηλιανάκης το όνομά του, χωρίς να στρεβλώσει ή να τεντώσει ή να ζητήσει να κάνω κάτι από τα ακροβατικά που μου ζητούσε ο ειδικευόμενος, χωρίς να κοιτάξει την μαγνητική (η οποία ακόμη δεν είχε έρθει στα χέρια μας) ψηλαφώντας και ζητώντας μου να προσπαθήσω να κάνω μία κίνηση έβγαλε τη διάγνωσή του η οποία βεβαίως-βεβαίως ήταν απολύτως ορθή: ρήξη μηνίσκου και μπλοκ γόνατος. Εισαγωγή, έλξη για σαράντα οκτώ ώρες, παυσίπονες έτσι ώστε να μπορέσει το γόνατο να μείνει σε συγκεκριμένες μοίρες χωρίς να πονάει, κηδεμόνας με γωνιόμετρο και ακινησία. Μου εξήγησε ότι έπρεπε να γίνει επέμβαση αλλά λόγω της επίσχεσης κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν. Θα έμπαινα σε λίστα και θα περίμενα.
Ευχαριστώ ωστόσο τόσο τον ίδιο όσο και το επιτελείο του οι οποίοι απ' ότι έδειξαν γνώριζαν πολύ καλά το αντικείμενο της ειδικότητάς τους και έχουν μάθει να σέβονται τον ασθενή και τα καταπονημένα μέρη του σώματός τους.
Επειδή ακινησία, θρομβολυτικές, παυσίπονα κράτησαν δεκατρείς μέρες και δεν διαφαινόταν φως καθώς την ημέρα όπου υπήρχε πιθανότητα να χειρουργηθώ ανακοινώθηκε νέα 24ωρη απεργία, μπήκαμε πλέον στην διαδικασία της ιδιωτικής κλινικής, όπου και χειρουργήθηκα, έμεινα απόλυτα ευχαριστημένη από την συμπεριφορά του προσωπικού και φυσικά και των γιατρών. Τις θερμότατες ευχαριστίες μου στον κ. Παξινό, ο οποίος με χειρούργησε και που βεβαίως με τον ίδιο ανώδυνο τρόπο έκανε τη διάγνωση. Από την μαγνητική φαινόταν ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει οποιαδήποτε ανάταξη. Εκτός λοιπόν από την ρήξη του μηνίσκου και το μπλοκ αντιμετώπιζε το δόλιο το γονατάκι μου και κύστη Μπάουερ και είχε αιμορραγήσει. Το αιματάκι έφυγε βέβαια μέσω του σωλήνα που είχαν τοποθετήσει κατά τη διάρκεια της επέμβασης στις επόμενες τρεις ημέρες.
Βρίσκομαι σε ανάρρωση ακόμη, με τις πατερίτσες, τις ασκήσεις και όσο βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση σκέφτομαι: Ποιος επέτρεψε σ' αυτό το ανειδίκευτο γιατρουδάκι να το παίζει νταής και παντογνώστης; Ποιος του επέτρεψε να εξετάζει ασθενείς χωρίς την παρουσία επιμελητή; Ποιος του επιτρέπει να εξευτελίζει με αυτόν τον τρόπο τον πολίτη που προσέρχεται σε ένα δημόσιο νοσοκομείο; Ποιος του επιτρέπει να πληρώνεται από το ελληνικό δημόσιο;
Τι να κάνουν τα υλικά που δεν διαθέτουν πια τα νοσοκομεία όταν αφήνουν να σεργιανίζουν στους χώρους τους τέτοιου είδους ανάξιιοι απόγονοι του Ιπποκράτη;
Όχι ότι η κατάσταση με τα υλικά δεν είναι τραγική. Αλλά μην γελιέστε. Ο χορός των χρημάτων που παίζονται στα υλικά είναι τεράστιος. Και το ξέρουν όλοι. Και έχουν δίκιο όταν μιλάνε για εκείνες τις τιμές που είχαν συμφωνηθεί σαν ανώτατες για τα υλικά οστεοσύνθεσης και αρθροπλαστικής, των διάφορων φίλτρων, βηματοδοτών κ.λπ. Ήταν τοις πάσι γνωστό ότι οι τιμές αυτές ήταν υπερτιμολογημένες και αυτές οι τιμές είχαν συμφωνηθεί με το Υπουργείο. Το δε παραμύθι ότι δεν γίνονταν τέτοιου είδους διαγωνισμοί γιατί υπήρχαν αυτές οι τιμές ας μην το συνεχίζουν. Ήταν γνωστό στους υπαλλήλους των γραφείων προμηθειών των νοσοκομείων που ήξεραν την δουλειά τους και την νομολογία ότι η ύπαρξη της ανώτατης τιμής δεν απεμπολούσε την υποχρέωση του να γίνει διαγωνισμός. Άλλο αν είχαν φτιάξει καρτέλ κατά ομάδα υλικών οι προμηθευτές (αφού βεβαίως εκείνοι και το Υπουργείο Υγείας είχαν συμφωνήσει και εκδώσει σε ΦΕΚ αυτές τις τιμές).
Και αν μια κυβέρνηση δεν θέλει να βρίσκεται κάτω από τις απειλές και τους εκβιασμούς αυτών των παραμάγαζων, θα μπορούσε κάλλιστα να απευθυνθεί κατευθείαν στους κατασκευαστικούς οίκους των οποίων είναι αντιπρόσωποι οι κύριοι και ίσως (δεν το ξέρω) θα μπορούσε να ζητήσει από τα ανάλογα υπουργεία υγείας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους δώσει συγκριτικές τιμές και πιθανά να βρει κάποιο παραθυράκι για να τα εισάγει κατευθείαν σαν κράτος αφού αποδεικνύεται ότι υπερτιμολογούν τα ίδια προϊόντα.
Αντί να κάθονται και να συζητάνε και να αναλύουν και να συσκέπτονται ας ρίξουν στο τραπέζι τις εναλλακτικές λύσεις και ας ξεκινήσουν επιτέλους! Οχτώ μήνες έχουν περάσει από τότε που ανέλαβαν την διακυβέρνηση αυτού του τόπου και τα οικονομικά προβλήματα των νοσοκομείων ήταν σε όλους γνωστά. Και έχουν αρκετά καλούς συνδικαλιστές στον τομέα της Υγείας για να τους τα μεταφέρουν και να τους προτείνουν και βιώσιμες λύσεις.
Και ας προσλάβουν προσωπικό! Τα υλικά δεν έχουν τόσο ανεπτυγμένη νοημοσύνη ώστε να μπαίνουν μόνα τους στον ασθενή ή να κάνουν την νοσηλεία χωρίς τη βοήθεια ανθρώπινων χεριών! Νισάφι πια. Οχτώ μήνες έβγαλαν αρκετά τα ιδιωτικά εργαστήρια, κλινικές και Κέντρα!