Πάμε;

Έχει αναρτηθεί στους ενωμένους μπλόγκερς από την Τοξότισσα. Δείτε το και όχι μόνον την ανάρτηση. Υπάρχουν σχόλια και άλλα θέματα που αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε. Εδώ και μέρες μιλάμε και φωνάζουμε το δίκιο μας στο διαδίκτυο. Ξεκίνησε και η συλλογή υπογραφών... όμως μιλούσαμε με φίλους δια ζώσης, όπως και με άλλους φίλους στο μπλογκ και το facebook να σηκωθούμε και να πάμε να βροντοφωνάξουμε το "ΟΧΙ" μας μπροστα στη Βουλή... Κάποιος πρότεινε να είναι την Πρωτομαγιά με μαύρα ρούχα και κεριά... Εγώ πάλι λέω με λευκά ρούχα και λουλούδια Κηδεία θα έχουν αυτοί που θα φύγουν που θα πάρουν ΄πόδι ... όχι εμείς που έχουμε το δίκιο με το μέρος μας... Έγραψα ένα κειμενάκι και σκεφτόμουν να το σπρώξω με μαιλ και μπλογκς όπως κάναμε πέρυσι όλοι μαζί ενάντια στα εμβόλια... Δεν το ανέβασα όμως ακόμη- οι αντιδράσεις του κόσμου εδώ γύρω μου είναι περίεργες φοβούνται να αντιδράσουν παρά το δίκιο τους... οι άλλοι που είναι έτοιμοι περιμένουν κάποιον να κάνει την αρχή... Δείτε το λοιπόν και πείτε μου τη γνώμη σας... "ΠΑΜΕ!!! Όλοι στη Βουλή!" Φτάσαμε πλέον σε ένα σημείο όπου δεν μας έχουν μείνει περιθώρια αναμονής και επίλυσης των προβλημάτων στη χώρα μας. Η θηλιά έχει μπει ήδη στο λαιμό μας και το μόνο που μένει είνια να "κλοτσήσει" ο δήμιος μας και το σκαμνί... Το "ΟΧΙ" στο ΔΝΤ είναι μόνο η αρχή. Είναι μόνο η σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι... Από χθες φίλοι δεξιά και αριστερά απαντούν θετικά στην πρόταση να πάμε και να κάνουμε μια ειρηνική διαμαρτυρία μπροστά στη Βουλή των ΕΛΛΗΝΩΝ για να δηλώσουμε το ΟΧΙ μας στο ΔΝΤ. Δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε πως εμείς δεν έχουμε την καλή τύχη των Ισλανδών που ρωτήθηκαν με δημοψήφισμα και αποφάση σαν να μην πληρώσουν τα χρέη τρίτων. Εμείς έχουμε περισσότερη εργασία μπροστά μας γιατί ανεχτήκαμε τη διαφθορά για πολλές δεκαετίες. Εμείς πρέπει να ξαναστήσουμε τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας, πρέπει να αναστήσουμε τη χώρα και την ελπίδα για όλους. Έχουμε δρόμο πολύ μπροστά μας όμως προτιμούμε να εργαστούμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ για να σταθούμε στο ύψος μας παρά σκλάβοι του ΔΝΤ, της Goldman Sachs και των λοιπών εγχώριων λαμογίων. Εμείς πρέπει να πετάξουμε έξω τον κομματικό μηχανισμό που έθρεψε τούτη τη διαφθορά, πρέπει να ξυπνήσουμε και τη Δικαιοσύνη... Με το ΟΧΙ μας στο ΔΝΤ και τη σημερινή κατάντια κάνουμε απλά την αρχή για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας! Προτείνω λοιπόν με λευκά ρούχα και λουλούδια στα χέρια -μιας και εμείς είμαστε οι αθώοι της ιστορίας και με ειρηνικές διαθέσεις- να πάμε και να γιορτάσουμε το ΟΧΙ μας μπροστά στη ΒΟΥΛΗ. Μπορούμε να πάμε να κάνουμε εκεί την αρχή για την Εθνοσυνέλευση μας... Πάμε δίχως "πρόγραμμα" και "αρχηγούς"... Εκεί μπορούμε να ξαναμάθουμε να λειτουργούμε ως Εκκλησία του Δήμου, ως λαϊκό Δικαστήριο... Η Πρωτομαγιά είναι μια καλή ευκαιρία... Με βαθύ αίσθημα ενότητας, σεβασμού και αλληλεγγύης -Έξω από κάθε κομματικό μαντρί- ΟΛΟΙ μαζί ενωμένοι και αδελφωμένοι μεταξύ μας από κάθε γωνιά της χώρας πάμε να ζωντανέψουμε την Ελλάδα μας μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων * Διαδώστε το μήνυμα * Δώστε τις ιδέες σας για να ορίσουμε την ώρα και την ημέρα του ΟΧΙ μας * Ελάτε όλοι στην αυθόρμητη απάντηση της Ελληνικής Ψυχής * Οργανώστε αυθόρμητα ανάλογες εκδηλώσεις σε σημεία-σύμβολα στις πόλεις σας. * * Τι λέτε? Πάμε?...

Μια κάποια ανακοίνωση, ο κατηραμένος όφις, το ΔΝΤ και άλλα...

Εβδομάδες, μέρες τώρα, όλος αυτός ο σωρός των «ειδικών» δημοσιογράφων μας βομβάρδιζε ανηλεώς με δηλώσεις σχετικών και ασχέτων περί του Δ.Ν.Τ., της οικονομικής μας κατάντιας και άλλων τόσο σοβαροφανών σκέψεων.

Ανάμεσα σε αυτά τα κωμικοτραγικά μας έδειχναν και κάποιους κουστουμαρισμένους κυρίους που μπαινόβγαιναν σε μεγάλες πόρτες.

Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι άνθρωποι στους οποίους η πλειοψηφία των ιθαγενών της Ελλάδας αποφάσισε να τους δώσει το δικαίωμα να αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα αυτού του τόπου και όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν, επί έξι μήνες μετρούσαν και ξαναμετρούσαν, σχεδίαζαν και επανασχεδίαζαν, αφαιρούσαν (από τις τσέπες των εύκολων στόχων-δηλαδή των μισθοσυντήρητων και των μικρομεσαίων) και πρόσθεταν (στο δημόσιο χρέος με την μη λήψη δραστικών μέτρων) επιμένοντας σε όρους όπως: όπλο πάνω στο τραπέζι, κόκκινες γραμμές που δεν θα περαστούν, διαβεβαιώσεις ότι αυτά ήσαν τα χειρότερα, αναθέματα στις αποφάσεις της προηγούμενης αντιπροσωπείας των Ελλήνων ιθαγενών…

Οι αντιπρόσωποι της μείζονος μειοψηφίας των ιθαγενών είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν πριν αρχίσουν το έργο για το οποίο τους είχαν ψηφίσει.

Οι αντιπρόσωποι των μικρότερων μειοψηφιών άρθρωναν λόγο όπως ακριβώς έκαναν πάντα. Οι μεν με ξύλινη γλώσσα, οι δε με φανφαρόνικο και σπίθες πατριωτικής ευθιξίας και οι άλλοι με την διάθεση της επανάληψης των απόψεών τους.

Ο καθένας δηλαδή στον δικό του μικρόκοσμο, να φαίνεται σαν να παίζει κάποιο ρόλο σε ένα έργο που τόσο οι ηθοποιοί αλλά περισσότερο το κοινό είχε βαρεθεί να το παρακολουθεί.

Στην άλλη μεριά βρίσκονταν  οι ιθαγενείς που είχαν απολυθεί, οι συνταξιούχοι, τα νοσοκομεία χωρίς αρκετό προσωπικό για να ανταπεξέλθουν στην υποχρέωσή τους να προσφέρουν ανακούφιση και θεραπεία στους ανθρώπους που προσέρχονται σε αυτά.

Γιατί οι ιθαγενείς που έχουν την οικονομική άνεση δεν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Πάνε στα ιδιωτικά συγκροτήματα, πληρώνουν τα υπέρογκα ποσά που απαιτούνε και όλα είναι μια χαρά.

Βρίσκονταν οι ιθαγενείς που περίμεναν τα μέτρα και τις αποφάσεις που θα ανακούφιζαν την πλειοψηφία των χαμηλόμισθων και των μικρομεσαίων, που ήδη είχαν γονατίσει από τα μέτρα των προηγούμενων ετών.

Τα νοικοκυριά χρεωμένα, τεφτέρι στα ψιλικατζίδικα και τους φούρνους, μικρομάγαζα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και η πλειοψηφία τους να αδυνατεί να αποπληρώσει τους προμηθευτές του, τα ενοίκια του…

Και έρχεται ένα μέτρο που ξαφνιάζει. Ξαφνιάζει δυσάρεστα τους γνωρίζοντες και αυτούς στους οποίους εφαρμόστηκε: Περικοπή 10%  του μισθού και 30% του επιδόματος του Πάσχα των δημοσίων υπαλλήλων.

Για τους υπόλοιπους, τους μη έχοντες σχέση με το αντικείμενο, αυτό το μέτρο έγινε δεκτό με μία ικανοποίηση άνευ προηγουμένου. Με μια ικανοποίηση τόσο χαιρέκακη που εμένα τουλάχιστον με έθλιψε.

Πολύ έντεχνα, τους βομβαρδίζουν με τα τάχα στατιστικά όπου στον δημόσιο προϋπολογισμό το 70% είναι οι μισθοί των υπαλλήλων…

Μπορεί… Αλλά δεν μας λένε απ’ αυτό το 70% πόσο αντιστοιχεί στα έξοδα του προσωπικού και του Προέδρου της Δημοκρατίας, των Υπουργών, των υφυπουργών, των Γενικών Γραμματέων, των Ειδικών Γραμματέων, των συμβούλων τους, τους βουλευτές, τους υπαλλήλους που απασχολούν, τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τους Διοικητές των διάφορων οργανισμών, των συμβούλων αυτών των οργανισμών, των επιτροπών…

Γιατί αυτή είναι η τραγική αλήθεια, φίλτατοι, αν ισχύει αυτό το 70%. Οι μισθοί των υπολοίπων είναι τα ψίχουλα της υπόθεσης. Η εικόνα των δημόσιων υπαλλήλων που ξεπερνάνε τα 1.500 ευρώ είναι σταγόνα στον ωκεανό

Και αφού πήραν μια απόφαση τέτοια για τους δημοσίους υπαλλήλους, θα πρέπει όσοι χάρηκαν επειδή θα μείωναν το μισθό αυτών τι σκοπεύουν να αφήσουν να κάνουν σε όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.

Και αφού γίνονται αυτά, ο κόσμος μαζεύεται. Και αφού ο κόσμος μαζεύεται μειώνει ακόμα περισσότερο τα έξοδά του. Κι αφού τα μειώνει σημαίνει πως δεν αγοράζει, οπότε οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν έχουν πελάτες, οπότε δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα  έξοδα συντήρησής τους, οπότε επιζούν ποιοι; Οι έχοντες και κατέχοντες και οι πολυεθνικές που μπορούν να κρατήσουν, που έχουν επιτελεία ολόκληρα να εφευρίσκουν τρόπους για να μαζεύουν το χρήμα.

Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας.

Σαν καλοδιάθετος ιθαγενής που είμαι, δεν σκεφτόμουν ότι ο πρωθυπουργός διαβάζει τις ανακοινώσεις του αντί να με κοιτάει στα μάτια μέσα από το γυαλί και να μοιράζεται μαζί μου τις δικές του σκέψεις, απόψεις και προσπάθειες, ως πιθανότητα να ανακοινώνει τα μέτρα και τις αποφάσεις που άλλοι του είχαν επιβάλει…

Και σήμερα, ημέρα που κατά τα χριστιανικά έθιμα, εορτάζεται η μνήμη του Άη Γιώργη, αυτού που καβάλα στο άλογο σκοτώνει τον τον κατηραμένο όφι ή δράκοντα, εμφανίζεται ο εορτάζων πρωθυπουργός {σε ένα μαγνητοσκοπημένο μήνυμα) που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν απευθείας μετάδοση), να με ενημερώνει ότι η χώρα μου προσφεύγει στον μηχανισμό.

Τώρα, εγώ τι να κάνω; Να πάρω ένα κανό και να πάω μέχρι το Καστελόριζο; Να πάρω το όπλο πάνω από το τραπέζι και να αρχίσω να φυτεύω σφαίρες σε αυτούς που με τόση αφέλεια μας θεωρούν αφελείς;

Στη διάρκεια αυτής της ειδυλλιακής σκηνής (ήλιος, θάλασσα, νησί και τ’ αγόρι μου) είχα την αίσθηση που δυστυχώς ήταν η ίδια που είχα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων: σαν να έβλεπα ένα έργο παμπάλαιο και κατασκονισμένο από  ένα μπουλούκι της κακιάς ώρας που προσπαθούσε να το παίξει με παταγώδη αποτυχία. Τόσο οι ηθοποιοί, όσο και οι διάλογοι είναι για πέταμα: άσχετοι, αβέβαιοι, επαναλαμβανόμενες προτάσεις και σαρδάμ.

Και μου γεννιούνται και κάποιες απορίες βλέποντας αυτό το θέατρο του γελοίου:

Μα καλά, οι κομπάρσοι δεν αντιλαμβάνονται το πώς φαίνονται, το τι λένε, το πώς το λένε, το τι κάνουν, το πώς το κάνουν αλλά η ‘αυλή’ τους, αυτοί οι παρατρεχάμενοι που τους ονομάζουν συμβούλους ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αποτυχίας τους; Τόσοι μικρόνοοι ή τόσο καιροσκόποι είναι;

Σκέφτομαι πάλι ότι μπορεί όλους αυτούς να τους καθησυχάζει ή να θεωρούν ότι τους βολεύει η μη κινητοποίηση του κόσμου. Να έχουν πεισθεί και να έχουν πείσει ότι μπορούν με ευκολία να υπογράφουν σαν αντιπρόσωποί μας την θανατική καταδίκη αυτού του έθνους.

Και αναρωτιέμαι: Στα πανεπιστήμια που σπούδασαν μόνο παιδάκια της δικής τους αντίληψης σπούδαζαν; Μόνο παιδάκια που είχαν οι γονείς τους τα απαραίτητα για να σπουδάζουν με άνεση και να εργάζονται σαν χόμπι; Τόσο άσχετοι από την πραγματική ζωή ήσαν όλοι τους;

Κανείς τους δεν υπήρξε εκεί μέσα να τους διδάξει ότι θα πρέπει να φοβάσαι τον λαό που δεν ξεσπάει; Αυτόν που συνεχίζει να ανέχεται καταστάσεις ανυπέρβλητες για τους ώμους του; Καταστάσεις τις οποίες τον αναγκάζεις να βιώσει, παρ’ όλο που δεν είναι αυτός ο κύριος υπόλογος για την κατάντια της χώρας του;

Φοβού αυτή την παράξενη σιγή που επικρατεί…

Γιατί έτσι συνήθως γίνεται πριν από κάθε καταιγίδα.

Κι όσο μεγαλύτερη η σιγή τόσο μεγαλύτερη η ορμή της επόμενης στιγμής.

Μάλλον ο κ. Παπανδρέου και οι συν αυτώ (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) δεν έχουν αντιληφθεί ότι έχουν βάλει την ταφόπλακα στα κόμματά τους.

Δεν έχει αντιληφθεί τόσο εκείνος, όσο και οι υπόλοιποι που ηγούνται των κομμάτων του Κοινοβουλίου ότι μπορεί να κατάφεραν να περάσουν όλα όσα ήθελαν οι κηδεμόνες τους σε έναν λαό που έχει περάσει και έχει δει πάρα πολλά, αλλά την αντίδραση αυτού του λαού δεν την έχουν δει ακόμα. Δεν μπορούν καν να την φαντασθούν.

Οι ομαδούλες των ‘τάχα’ τρομοκρατών θα θυμίζει παιδική χαρά όταν η οργή θα ξεσπάσει.

Και τότε θα πρέπει να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί. Γιατί αυτή η ‘αυλή’ βρίσκει πάντα τον τρόπο να κάνει τις κατάλληλες επαφές και να αναδεικνύει τους ‘ηγέτες’ που θα ‘ηγηθούν’ για να πάρουν με ζητωκραυγές την θέση αυτών που έφυγαν.

Θα μου πείτε τώρα, ποια είναι η δική μου αντίδραση;

Του παρατηρητή.

Έχοντας πλήρη επίγνωση του τρόπου που σκέπτεται η πλειοψηφία των ανθρώπων, η μόνη υγιής αντίδραση, κατά την γνώμη μου, ήταν η παρατήρηση. Και να λέω την γνώμη μου όπου κι αν βρίσκομαι.

Ένας λαός για να ξεσηκωθεί, για να ξεπεράσει τους πράσινους, γαλάζιους, κόκκινους, ροζέ, έγχρωμους και με πουά φράχτες της κομματικής του τοποθέτησης θα πρέπει να πιάσει πάτο.

Να μην έχει τίποτε να χάσει. Να μην έχει τα απαιτούμενα για να κυκλοφορήσει το σαραβαλάκι του, να μην έχει τα απαιτούμενα να πετάξει τα παπούτσια του αλλά να πάει να τα μπαλώσει, να μην έχει τα απαιτούμενα για να πληρώσει το ηλεκτρικό και το νερό (που οι λογαριασμοί τους είναι παραφουσκωμένοι και δεν αντιστοιχούν στην πραγματική αξία κατανάλωσης), να μην έχει τα απαιτούμενα για να αγοράσει τα Nike ή τα Puma παπούσια, την Sindy ή τον Bob τον σφουγγαράκη, να μην έχει τα απαιτούμενα για να πληρώσει τα εμβόλια που πρέπει να κάνει στο παιδί του, που δεν θα του βγαίνουν τα χρήματα για να δώσει στο έφηβο καμάρι του ή τον άνεργο κληρονόμο του το χαρτζιλίκι για να πάει να πιει τον καφέ, το ποτό του…να μην του βγαίνουν τα όσα θα παίρνει από την δουλειά του για να αγοράσει τα φρούτα και τις πάνες του παιδιού του.

Αν και έχω μια μικρή αμφιβολία ότι ακόμη και τότε θα αισθάνεται ότι είναι καλύτερα από τον διπλανό του που του πήρε η τράπεζα το σπίτι και το αυτοκίνητο. Μέχρι βέβαια να απολυθεί και ο ίδιος και να μην μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο του και τα κοινόχρηστα η να αναγκαστεί να ξεπουλήσει το σπίτι του ή το αυτοκίνητό του αντί πινακίου φακής.

Βέβαια υπάρχει πάντα η πιθανότητα κάποια μερίδα αυτών των ανθρώπων να αποφασίσει να μιμηθεί τα παραδείγματα που χρόνια τώρα τους δείχνει το χαζοκούτι.

Να προσπαθήσουν να διατηρήσουν τα αγαθά τους γυρίζοντας τσόντες ή κάνοντας βίζιτες σ’ αυτούς που πάντα είχαν την οικονομική ευμάρεια να διατηρούν σπιταρόνες και εξοχικά, σπορ αυτοκίνητα, υπηρετικό προσωπικό και που χάρη στα ανθρωπάκια που λέγαμε παραπάνω εξακολούθησαν να τα έχουν και να τα επαυξήσουν. Να τα μεταφέρουν στο εξωτερικό και να εγκαταλείψουν το καράβι όταν δεν θα έχει πια να τους προσφέρει οτιδήποτε.

Όμως, αυτό το σενάριο είναι μάλλον δύσκολο να παιχτεί. Βλέπετε υπάρχει σωρός δυστυχισμένων που κατέκλυσαν την αγορά χάρη στην αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση των εμπόρων λευκής σαρκός.

Θα έχει ενδιαφέρον… Θα μπορούσε άραγε η σημερινή Ελληνίδα μάνα ή ο σημερινός Έλληνας πατέρας να εκδίδει το ανήλικο αγόρι ή κορίτσι του για να έχει να φάει όλη η οικογένεια για μια μέρα; Ξέρετε κάτι τέτοια συνέβαιναν πριν από πολλά-πολλά χρόνια σε κάποιες χώρες…

Γιατί φίλοι μου και συνιθαγενείς μου θα πρέπει να ανατρέξετε να δείτε πόσο καλά τα πάνε οι λαοί των χωρών που έχει μπει το ΔΝΤ. Όχι οι εκάστοτε ηγεμονίσκοι και το σαθρό περιβάλλον τους που συνεχώς θα φροντίζει να σας πείθει ότι θα διαχειριστεί πιο δίκαια την κρίση. Ο λαός τους. Δείτε το βάραθρο στο οποίο τους έχουν ρίξει …

Και ίσως τότε να δείτε ποια είναι η λύση…

Η άμεση επίθεση.

Όπως λόγω έλλειψης χρημάτων μειώνονται οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο, με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να μεταφέρουμε το πεδίο των αγορών μας στα μικρομάγαζα, σ’ αυτούς που μας σέβονται και δεν έχουν τις τιμές τους στα ύψη προσπαθώντας να επιβιώσουν σε αυτόν τον Αρμαγεδώνα. Σ’ αυτούς που παλεύουν να κρατηθούν στην αγορά με αξιοπρεπείς και όχι ληστρικούς όρους.

Και αν επιμένουμε στα σούπερ μάρκετ ας προτιμήσουμε τον Βερόπουλο ή τα My market και όσα ανήκουν ακόμη σε Έλληνες. Ας προτιμήσουμε από εκεί τα ελληνικά προϊόντα ή τις συσκευασίες που έχουν οι ίδιοι.

Ας βάλουμε την πιστωτική στην άκρη. Ας ξεχάσουμε το shopping therapy (ναι, γίνεται ακόμη αυτό το παράλογο και μάλιστα με την πιστωτική…)

Ας προτιμήσουμε τα μη επώνυμα προϊόντα. Ας φτιάξουμε τη δική μας μόδα. Οι καπνιστές ας στηρίξουμε την ΣΕΚΑΠ αν παραμένει συνεταιρισμός. Και ακόμα καλύτερα ας μειώσουμε το κάπνισμα όσο μπορούμε.

Ας εγκαταλείψουμε τη συνήθεια των αναψυκτικών. Κι αν θέλουμε οπωσδήποτε το αναψυκτικό μας, ας αναζητήσουμε τα ΕΨΑ.

Καφέ; Του Δρίτσα που τόσο πολύ πολεμήθηκε πάνω από δεκαετία με τις ξένες εταιρείες και μάλιστα βρώμικα.

Ας αρχίσουμε να κοιτάμε γύρω μας. Αw δούμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και να τους βοηθάμε. Να δίνουμε ότι δεν χρησιμοποιούμε πλέον.

Ας τους αντιμετωπίσουμε όχι με το βλέμμα της ελεημοσύνης, αλλά της αμοιβαιότητας. Δεν ξέρουμε αν σε μερικούς μήνες ή χρόνια θα βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση απελπισίας.

Ας πάμε με τους φίλους μας μια βόλτα απλά στο διπλανό πάρκο, ή την πλατεία ή την παραλία. Αw παίξουμε με τα παιδιά και τα εγγόνια μας κάποιο παιχνίδι, ή απλά ας αρχίσουμε να λέμε ιστορίες διανθίζοντάς τες με κινήσεις, εκφράσεις… Ας μην τα βγάζουμε από το σπίτι για να τα πάμε σε κάποιον άλλον κλειστό χώρο όπως αυτά τα καινούργια φρούτα των παιδότοπων… Από κλουβί σε κλουβί θα μπαίνουν έτσι κι αλλιώς στην υπόλοιπη ζωή τους τα περισσότερα από αυτά.

Ας μαζευτούμε μια στο σπίτι του ενός και μια στου άλλου φίλου χωρίς ιδιαίτερες ετοιμασίες. Ακόμα κaι μια τηγανιά πατάτες, μια μακαρονάδα είναι αρκετή. Θα αλλάξουμε χώρο και θα συζητήσουμε για χίλια δυο πράγματα. Η παρέα έχει σημασία όχι το τι θα στρωθεί στο τραπέζι.

Ας το κάνουμε ρεφενέ. Εγώ φτιάχνω αυτό, εσύ το άλλο.

Ας δούμε ταινίες μαζί με τους φίλους ή την οικογένειά μας στην τηλεόραση σαν να έχουμε πάει στον κινηματογράφο. Να ντυθούμε, να έχουμε φτιάξει τα πατατάκια μας ή το ποπ κορν και να στρωθούμε στον καναπέ. Να σχολιάζουμε ελεύθερα, να καθίσουμε μετά και να τα πούμε.

Και το πιο σημαντικό: Ας διαβάζουμε… Κάτι περισσότερο από τα στυλίστικα περιοδικά και τα σκανδαλοθηρικά. Η δικαιολογία της επιπλέον δαπάνης για να κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Δόξα τον Κύνα, δημοτικές βιβλιοθήκες υπάρχουν άφθονες και δανείζουν. Και οι φίλοι μας μπορεί να έχουν βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει.

Το πολύ-πολύ ειδοποιήστε με και θα σας στείλω εγώ από την δική μου βιβλιοθήκη.

Το διάβασμα μας ανοίγει ορίζοντες. Μας βάζει σε άλλες ατραπούς.

Αυτό που βιώνουμε εμείς τώρα να θυμάστε ότι το έχουν ζήσει εκατομμύρια άνθρωποι.

Δείτε το και από την θετική πλευρά: Ήρθε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας.

Να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Όλοι μας κάποια στιγμή δεν παίρναμε αποδείξεις, βοηθώντας τον οποιοδήποτε να φοροδιαφεύγει, όλοι μας προχωρήσαμε σε κάποιες αγορές και κινήσεις που ήταν παραπάνω από όσο άντεχε η τσέπη μας, κάποτε πετύχαμε κάποια δουλειά ή ελπίζαμε σε κάποιο βόλεμα μέσω γνωστών, αρκετοί κάναμε τα στραβά μάτια σε κάποια συναλλαγή που υπέπεσε στην αντίληψή μας αντί να την αναδείξουμε και να αντισταθούμε σθεναρά στην επιβολή της νοοτροπίας ότι έτσι πετυχαίνουν οι άνθρωποι.

Ξέρετε γιατί οι φτωχοί άνθρωποι είναι πολλές φορές πιο ευτυχισμένοι; Γιατί έχουν ηθελημένα ή όχι ξετινάξει από πάνω τους το λούστρο και έχει μείνει η ουσία.

Μια κουβέντα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα φαγητό που έχει φτιαχτεί με αγάπη και φροντίδα.

Με όλα αυτά που βάζω και τον εαυτό μου μέσα αν και δεν τα έχω πράξει ή δεν τα κάνω, δεν εννοώ να αρκεστούμε σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Εννοώ να αντιληφθούμε τι έχουμε κάνει στον εαυτό μας.

Και ασφαλώς είμαι υπέρμαχος της επίθεσης σ’ αυτή την λαίλαπα ασχετοσύνης (είπαμε είμαι καλοδιάθετη).

Συμμετέχετε στα κοινά. Όπου και αν είναι. Στις συνεδριάσεις των δημοτικών και νομαρχιακών συμβουλίων, στον σύλλογο γονέων, εργαζομένων, στο αθλητικό σωματείο, στην συνέλευση της πολυκατοικίας σας… οπουδήποτε. Μην αφήνετε να αποφασίζουν για εσάς χωρίς εσάς.

Μάθετε τα παιδιά σας να συμμετέχουν, να είναι ενεργοί πολίτες. Δείξτε τους κάτι άλλο από αυτά που τους γεμίζουν το κεφάλι από την χαζοτηλεόραση. Ανοίξτε την μόνο όταν έχει κάτι που θα σας προβληματίσει, που θα σας κάνει να αισθανθείτε όμορφα. Αλλά κλείστε την αμέσως μόλις αρχίσουν οι διαφημίσεις και οι εκπομπές που σας βομβαρδίζουν με ευτελείς ειδήσεις και συζητήσεις, που σας αποχαυνώνουν και σας αποκοιμίζουν.

Κρατήστε την επαφή με τα παιδιά σας, με τους νέους γενικότερα. Αφουγκραστείτε τα!  Πάψτε να το παίζετε ειδήμονες. Την τύφλα μας δεν ξέρουμε! Δείτε με την δική μας ανέχεια που έχουμε καταντήσει τη χώρα μας! Συζητήστε μαζί τους, πάρτε από την δική τους αθωότητα και καθαρότητα πνεύματος! Μην τα αφήνετε έρμαια στα όσα τους διδάσκει ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα!

Και όταν έρθει η ώρα να επιλέξετε και πάλι τον νέο σας αντιπρόσωπο ψάξτε… Επιλέξτε με γνώμονα την αξία του καθενός από τους υποψήφιους, την πορεία της ζωής του, τα όσα έχει πράξει τόσο στην προσωπική όσο και στην δημόσια ζωή του.

Επιλέξτε επιτέλους τους ανθρώπους που θα είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Επιλέξτε τους ανθρώπους που θα φροντίσουν να αφήσουν κάτι θετικό στις επόμενες γενιές και ταυτόχρονα θα σέβονται τις ανάγκες σας. Τις ανάγκες κάθε ζωντανού όντος.

Και φροντίστε να ξύσετε λίγο το δικό σας λούστρο. Ψάξτε να βρείτε κάτω από τα ρούχα, το σώμα, το μυαλό, τι κρύβετε μέσα σας; Ποιες είναι οι πραγματικές επιθυμίες σας, αυτές που έχουν καταχωνιαστεί και διπλοκλειδωθεί  στον πάτο της ψυχής σας από τις στριμμένες και μπλαζέ επιθυμίες που σας έχουν επιβληθεί από τότε που ήσασταν μικροί και ούτε καν το καταλαβαίνατε ότι ήταν οι επιθυμίες και τα όνειρα των άλλων και όχι τα δικά σας.

Και αφού τις βρείτε, δείτε τι κάνατε για να τα κάνετε πραγματικότητα. Δείτε ποιες είναι οι δυνατότητές σας.

Μπορεί να θέλω να γίνω αρχαιολόγος (λέμε τώρα) τι έκανα γι’ αυτό; Δεν πήγα πανεπιστήμιο, δεν σπούδασα κάτι τέτοιο αλλά το θέλω πολύ. Μάλιστα! Ας αρχίσω λοιπόν να μαθαίνω γι’ αυτό. Αρχαία ελληνικά, λατινικά, σφηνοειδής γραφή, αρχαιοελληνική γραμματεία, βιβλία ανάλογα, επισκέψεις σε χώρους αρχαιολογικούς… Και αν γίνει εμμονή προσπαθώ να βρω τον χρόνο να μελετήσω και να δώσω πάλι εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Μπορεί να κάνω δεκαπέντε χρόνια για να τελειώσω αλλά το θέμα δεν είναι ο χρόνος. Έτσι κι αλλιώς θα περνάει… Ας χωρέσω μέσα στο πέρασμά του και την πορεία για την πραγματοποίηση της δικής μου επιθυμίας.

Και κάτι ακόμα. Ας πάψουμε να μοιράζουμε ευθύνες ή να βλέπουμε συνεχώς τα στραβά των άλλων. Ας κοιτάξουμε και τα δικά μας. Ας τα παλέψουμε λιγάκι. Αντί να σπρώχνουμε και εμείς μαζί με τους άλλους για να μπούμε στο λεωφορείο ή στο βαγόνι του μετρό, ας προσπαθήσουμε να μπούμε με την σειρά μας. Ας μην πετάξουμε τη γόπα μας στον δρόμο, ας μην πετάξουμε τα μπουκαλάκια του νερού ή οτιδήποτε άλλο στην παραλία, ας ελαχιστοποιήσουμε τις λέξεις που αποτελούν πια τον μόνιμο χαρακτηρισμό οποιουδήποτε θεωρούμε ότι δεν πράττει όπως εμείς (μ…). Ας χαμογελάσουμε στον υπάλληλο που μας εξυπηρετεί, ας τον ευχαριστήσουμε όταν τελειώσουμε, ας του ευχηθούμε μια καλημέρα ή ένα καλό σαββατοκύριακο όταν φύγουμε…

Κάπου γύρω μας βρίσκονται τα μάτια και τα αυτιά ενός παιδιού… Δώστε την ευκαιρία στην επόμενη γενιά να διατηρήσει τέτοιου είδους αναμνήσεις από το παρελθόν του για να τις μιμείται στο μέλλον.